Σκέφτομαι τα μακρόσυρτα φιλιά.
Αυτά που δεν είναι πια φιλιά, αλλά ένωση.
Αναπνοών, ιδεών, προσώπων και χειλιών.
Σύμβολα που χτίζονται με δευτερόλεπτα.
Πιο πολλά, πιο μεγάλα.
Ακίνητα και εμβληματικά.
Υπνωτιστικά και διαυγή.
Δηλώσεις που παίρνουν χρόνο.
Και απαιτούν πρόθεση.
ΠΡΟΧΕΙΡΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
4.11.24
Μακρόσυρτα φιλιά
18.10.24
Πάμε μια βόλτα στο σκοτάδι
Είμαι λάτρης της νύχτας.
Της ατμόσφαιράς της.
Της σκιάς και του υπαινιγμού της.
Του ρομαντισμού της που τελειώνει.
Των δευτερολέπτων που φανερώνεται η φθινοπωρινή πανσέληνος μέσα από τα σύννεφα.
Της γάτας που περιδιαβαίνει στο βασίλειο της άδειας πλατείας.
Των φύλλων που τρεμοπαίζουν κάτω από την πορτοκαλή στήλη της ΔΕΗ.
Οι σύγχρονοι άνθρωποι φοβούνται το σκοτάδι.
Μαζεύονται γύρω και κάτω από τα φώτα σαν άλλα πεταλουδάκια.
Συνωστισμός.
Πάμε μια βόλτα στο σκοτάδι.
Σαν παιδιά παίζαμε σε αυτό, τρέχαμε σε αυτό, κρυβόμασταν σε αυτό.
Αδρεναλίνη.
Πάμε μια βόλτα στο σκοτάδι.
Επιστρέφω στον χαμένο ρομαντισμό μιας εποχής βαρβάρων.
Τέχνη.
Πάμε μια βόλτα στο σκοτάδι.
18.9.24
Συμβολισμοί
Το TALD είναι ένα παιδί που το εγκαταλείπουν. Και δε μπορώ να το προστατέψω.
Στη σκοτεινή περίοδο της ζωής μου έπρεπε να είμαι η μοιραία για να μπορώ απλά να κάνω αυτό που οι άλλοι κάνανε φυσιολογικά τόσα χρόνια, να θέτω όρια και να διεκδικώ ανένοχα επιθυμίες.
Η έκθεσή μου στον νέο κόσμο των ορίων είναι σαν αστρικό ταξίδι, πάω να γνωρίσω νέα σύμπαντα.
Το δέντρο είναι η οπτικοποίηση του ελλείμματος της παιδικής ανάγκης μου για άμεση αίσθηση αγάπης χωρίς τον θόρυβο ενοχών, αμφιβολιών και ανταλλαγμάτων.
In vivo
Αγάπε με. Αγάπε με.
Έχω όλο μου το σώμα να περιμένει να με καταλάβεις,
μη μου μιλάς, μη με ρωτάς,
η μάνα παίρνει το παιδί της αγκαλιά, όταν πονάει
και αυτό γιάνει.
Αγάπε με. Αγάπε με.
Χωρίς λόγια και κουβέντες,
δεν έχω χώρο, πονάω,
χάρισε μου τη σιωπή σου,
στάσου δίπλα μου και δώσε μου το σώμα σου
σε σχήμα αγκαλιάς.
Είμαι δέντρο και έχω μόνο αισθήσεις.
Νιώθω τον αέρα, την υγρασία, τη ζέστη και το φως.
Μη με ρωτάς, τα δέντρα δεν εξηγούν.
Θέλω να κλάψω θροΐζοντας τα φύλλα μου.
Υγρασία που θέλω να στη δώσω.
Κάνε μου έρωτα και ηρέμησέ με.
Τα κύτταρά μου δεν ξέρουν να μιλούν.
Και είναι πιο σοφά από μένα.
9.9.24
The sauna
looking through the salty window the archipelago.
Isolated island,
We swam in the autumn evening sea,
I will devote all my poetry to you.
4.9.24
2.9.24
Οι ήχοι της νύχτας
29.8.24
Business as usual
27.8.24
The wide days
The eyes are open
to the sustained days.
My synth pads expand as rocks in the water.
Bright light,
figures fade away as impressions.
The blue is diffused around me,
exaggerating my favourite colour.
Refined, solid lines play mind games.
What I see is well directed.
Visual surrender.
Nothing is certain.
Only the width of the autumn days.
23.8.24
Είναι καλά
Είμαι φυτό.
Είμαι δέντρο.
Νιώθω πού ευδοκιμώ.
Πού είναι καλά για μένα.
Πού ταιριάζω.
Χωρίς να ξέρω πώς το ξέρω.
Το ξέρω βαθιά, σε κάθε κύτταρο.
Απλές φυτικές λειτουργίες.
Απλές φυτικές ευαισθησίες.
18.8.24
23.7.24
A Viking in a blue shirt
Tall and expressionless.
He seemed fearless, he wasn't.
Dogmatic and sensitive.
Accommodating as a new home.
Strong and soft.
Felt safe, though sharp.
A chivalrous descendant.
Vast blue around me.
The sky, sea, his figure, eyes.
Did he guess my favourite colour?
In a previous life, I was a Viking.
7.7.24
Το σπίτι μου στη Στοκχόλμη
Έχει γίνει το ησυχαστήριό μου,
διαλογιστικό άντρο ακινησίας και περισυλλογής.
Το μοναστήρι που ήθελα να πάω μικρή,
μακριά από όλους και όλα.
Να ησυχάσω, να σκεφτώ,
να μείνω ακίνητη και να αφουγκραστώ.
Στο παράθυρο εδώ έχω ακουμπήσει τόσες σκέψεις και βλέμματα,
προς τα έξω και μέσα.
Να θρηνήσω.
Όσα δε με άφησα πότε να θρηνήσω.
Για κάθε απώλεια που δεν κατάφερα να αναπληρώσω.
Και για όσες νέες δημιούργησαν τα Βig Βangs μέσα μου.
6.7.24
Το Big Bang μέσα μου
Όταν χρειάζομαι κάτι από κάποιον, με μισώ.
Ανοίγει ένας εφιάλτης.
Δε θα υπάρξει κανείς να με ακούσει.
Και αν υπάρξει, θα απογοητευτώ.
Με θυμάμαι παιδί να με μισώ που χρειάζομαι τους γονείς μου για κάτι και ποτέ δε μου το έδιναν.
Άσε που τις περισσότερες φορές με έκαναν να ντραπώ για αυτή την ανάγκη μου.
Έχει μάθει το νευρικό μου σύστημα, όταν χρειάζομαι κάτι, όσο μικρό ή μεγάλο είναι, υλικό ή άυλο, να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία της ντροπής, μίσους και οργής.
Γιατί θυμάται και πιστεύει προκαταβολικά ότι στην καλύτερη περίπτωση θα εισπράξω αδιαφορία, στη χειρότερη χλεύη για μένα.
Μαύρο πέπλο ανάκατο συμπαντικού μίσους και ντροπής.
Έκρυθμο μίγμα για πολλά Big Bangs.
21.6.24
10 συνειδητοποιήσεις Στοκχόλμης
1) Μου αρέσει ο ήχος του Mac πληκτρολογίου
2) Όσο δραστήρια και να είμαι πάντα θα αγαπάω τις μέρες στο κρεβάτι
3) Η αίσθηση εσωτερικής μοναξιάς που κάποιες φορές με επισκέπτεται προέρχεται από την παιδική μου ηλικία, όταν ένιωθα πως κάθε μέλος της οικογένειάς μου με εγκαταλείπει για κάτι/κάποιον άλλο πιο σημαντικό, διαφορετικό για τον καθένα τους
4) Τα πράγματα είναι λιγότερο τρομαχτικά, όταν μπαίνεις στη δράση να τα υλοποιείς
5) Είμαι πολύ ικανή και αποτελεσματική
6) Παρατηρώ και είμαι περήφανη για όσα νέα δοκιμάζω ή/και καταφέρνω
7) Όσο το self talk μου γίνεται λιγότερο άσπρο μαύρο, τόσο πιο ικανοποιητικά αξιολογώ τις καταστάσεις και τους ανθρώπους γύρω μου
8) Είμαι πολύ ευαίσθητη και κάθε περιβάλλον έχει ένα αποτύπωμα μέσα μου σαν ήχος, φωτεινότητα, αίσθηση και χώρος με ανάμνηση πολύ έντονη
9) Νομίζω αρρωσταίνω
10) Νομίζω δε με πειράζει, ευκαιρία για ακινησία εσωτερική και εξωτερική.
19.6.24
Θέλω εσένα τον καλλιτέχνη
2.6.24
Λύκαινα
4.5.24
22.4.24
17.3.24
Ιερό μου φίδι
Σε πάτησαν.
Σε έσυραν.
Σε ξεφτίλισαν.
Και πατήθηκες.
Σύρθηκες.
Ξεφτιλίστηκες.
Η εποχή που δείχνεις το αληθινό ερπετό ήρθε.
Σύμβολο θεραπείας και αναγέννησης.
Δύναμη και περηφάνια
είχαν τα χέρια της γυμνόστηθης γυναίκας που σε κρατούσαν.
Σύμβολο θεάς.
Συνέθλιψες κάθε αφήγημα αφελούς αντρικής χειραγώγησης.
Οι σύγχρονες θρησκείες σε κάνανε εχθρό.
Ύπουλα και μοχθηρά.
Μυστήριος ο συριγμός σου, παραλύει.
Γοητευτικά ελίσσεσαι και υπνωτίζεις, το καλό και το κακό μέσα σου.
Τα δέντρα φίλοι σου, οι δρόμοι σου για ψηλά.
Έμαθες όλες τις σκοτεινές τρύπες και το χώμα,
μοναδικά διορατικό, δε σε έπεισε κανείς για το τι είσαι,
η φρικτή λάμψη των ματιών σου έλαμπε την αλήθεια και ας τη θόλωναν.
Λάμψε τη λάμψη σου,
το μεγαλείο σου παραλυτικό,
δικαιώνει τη θρασυδειλία τους.
Ο παλιός ο κόσμος σε ξερνάει.
Και εσύ αναγεννάς έναν νέο.
Χορεύεις ψηλά προς το φως και δεν καίει.
Δε σε καίει, δεν κατάφερε τίποτα να σε κάψει.
Κάθε αντανάκλαση ήλιου πολύτιμη πέτρα στο ψυχρό δέρμα σου.
Αιώνιο ιερό ερπετό μου.
Θα χορεύω πάντα μαζί σου.
2.3.24
Αγριότητα
27.2.24
All in
26.2.24
Αντίπαλο δέος
18.2.24
9.1.24
5.1.24
Είναι γελοίο
23.12.23
Προς Μπόροβετς
18.12.23
29.11.23
Νοτιάς
Και με τράβηξε με το ποδήλατο στην αγκαλιά του.
Ανακουφισμένη που τελείωσα μια μεγάλη εργασία, φόρεσα τον χρωματιστό μου εξοπλισμό
και όσο είχε φως κατέβηκα στην αντάρα.
Δέος, αλμύρα παντού, κύματα πρωτοειδομένα, ζέστη και υγρασία, ελάχιστος κόσμος και ωραίος,
αποσβολωμένος είτε χαμογελαστός διάπλατα,
μαγεμένοι όλοι στο εορταστικό ρεσιτάλ του νοτιά.
Κυρίαρχος πρωταγωνιστής και εμείς τα πλήθη άλαλα
χορεύαμε στους μανδύες του φορτωμένοι με θαλασσινό νερό.
Πήγα ήρθα, πήγα ήρθα, πήγα όσο μπορούσα να πάω.
Ξέμεινα σε αιώρα παιδικής χαράς,
κοιτούσα τα νυχτερινά πλέον κύματα να σκάνε με ορμή στη προβλήτα λίγα μέτρα δίπλα μου,
άκουγα τη βοή τους και έκανα το επαγγελματικό meeting με στολή σχεδόν ορειβάτη.
Τα μέρη μου, η δουλειά, το ποδήλατο, οι άλλοι, οι μουσικάρες, ο χρόνος μου, οι σκέψεις,
όλα ένα αγαπημένο παραμάζωμα στα παιχνίδια του νοτιά μας.
Μας έπαιξε ωραία σήμερα.
24.11.23
Στην καρδιά
Από τις λίγες φορές που θα ήθελα κάποιον και τον αρνούμαι.
Επειδή αξιολογώ ότι δε θα (ξανα)ταιριάξουμε.
Όσο είναι ακόμα ωραίο, πριν το χαλάσω, χωρίς να το χαλάσω και πριν χαλάσει.
Περίεργη αίσθηση.
Συνδέομαι ανθρώπινα και νιώθω μια ειλικρινή στενοχώρια.
Υπάρχει μια ζεστασιά, λίγο οδυνηρή.
Την προηγούμενη φορά ήμουν λίγο χειραγωγική, προφυλαγμένη, ελεγκτική.
Αυτό είναι κάτι νέο.
Ευάλωτη και προσεκτική.
Ενδιαφέρον.
Δε σου το είπα, αλλά και εγώ σε εκτιμώ.
Και μου βγαίνει μια πηγαία συμπάθεια απέναντί σου.
Σαν προστατευτική αγκαλιά, παρά το ότι είσαι ένα άγριο αγόρι.
Ίσως όχι και τόσο.
Ίσως σε είδα πιο πραγματικά, γιατί ίσως και εγώ ήμουν πιο πραγματική.
Στην καρδιά.
4.11.23
Χάσμα γενναίων
29.10.23
My days are holidays
14.10.23
Χορός
11.10.23
Ορεινά παράλια νομού Λαρίσης
Ξαπλωμένη στο νυχτερινό δρόμο,
σε μια σκιερή στροφή,
στην άκρη του ορεινού χωριού
κοιτούσα τα αστέρια.
Μόλις είχα χαμηλώσει τη μουσική
και άκουσα την ανάσα μου,
βαθιά, κοφτή και συνειδητή,
όπως όταν παίρνουμε δύναμη.
Νικούσα το φόβο μου
για το μεγαλείο του έναστρου θόλου.
Με νικούσε η έξαψη.
Άκουγα τη βοή της μακρινής θάλασσας,
γέμιζε μπάσο τα μεσαία της ανάσας μου.
Οι τσέπες γεμάτες κάστανα που μάζευα στο δρόμο.
Χόρευα κάτω από ένα δέντρο
κλωτσώντας παιδικά τις αιχμηρές άδειες μπάλες.
Είχα εμπιστοσύνη.
Στους ήχους, το δάσος, το σκοτάδι, τα αστέρια.
Ήταν όλα εκεί για μένα.
Ακόμα και η υγρασία της απογευματινής βροχής.
Αγαπημένα μέρη που πάντα ήθελα να τα ζήσω το φθινόπωρο.
Γράφω στο σκοτάδι και οικεία ακούω τους κατά τα άλλα τρομαχτικούς ήχους από τα κάστανα που πέφτουν με ορμή στο πλακόστρωτο.
9.10.23
Γκάζια
27.9.23
Κοινωνία κοιμισμένων
17.9.23
Τελειότητα - Κύπρος 06/2017
Κρύα κλίματα - Κύπρος 06/2017
12.9.23
Θες να γίνουμε φίλοι; Πάμε στο φεγγάρι!
Έχει κρύο απόψε στο λουτροχωριό.
13 βαθμοί και λιγοστός κόσμος.
Αλλά εγώ είμαι παράξενα χαρούμενη.
Ζω σαν παιδί που κάνει φίλους και παίζει στην απλωσιά.
Άγριο, αεικίνητο και χαμογελαστό.
Με τον νέο μου φίλο φορέσαμε φακούς κεφαλής, φωτεινά ρούχα και περπατήσαμε στο σκοτάδι με προορισμό το χωριό.
Ησυχία, σκοτάδι, αστέρια και δυνατά γέλια.
Χαρά, έξαψη και περιπέτεια.
Μου θύμισε τα τριλόφεια χρόνια.
Στο σημείο της διασταύρωσης στήσαμε πλάνο πώς να αποφύγουμε τον κεντρικό.
Αποτυχία.
Επιστροφή και αυτοκίνητα για την πιο ωραία vegan πίτσα που έφαγα.
Στο λουτροχωριό τους έχω κάνει όλους φίλους μου.
Όλοι με ξέρουν και με φωνάζουν με το όνομά μου.
Είναι η παιδική χαρά μου.
Δεν καταλαβαίνω ποια είμαι και τι θέλω.
Τρομάζω με αυτά που με εξάπτουν, γιατί δε μοιάζουν βιώσιμα και ρεαλιστικά.
Ή είναι αλλά είναι θέμα τσαγανού;
Όσο τα υλοποιώ, τόσο πιο πολύ τρομάζω με το μέγεθος της χαράς μου και με το πόσο λιγότερο με νοιάζουν ολοένα και περισσότερα πράγματα.
Είναι η ελευθερία τρομακτική;
Αν ήμουν άντρας, δε θα είχα αυτούς τους προβληματισμούς.
Θα είχα εξαφανιστεί σε αυτό το κομμάτι κόσμου που θα ταίριαζε στην παιδική ψυχή μου.
Και ευτυχισμένη(ος) θα ήμουν αρχηγός. Δεν έχει σημασία ποιας ομάδας.
Είμαι γυναίκα και έχω ξεκινήσει με συστολή συντηρητισμού, φόβου και κατωτερότητας.
Που την ξεσκίζω σιγά σιγά.
Έρχομαι σε επαφή με μια ζωώδη πλευρά μου, άγρια, δυνατή αλλά και ανέμελη.
Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, είδα και ένα γλυκό όνειρο.
Ήμουν σε σχέση και ο φίλος μου βασανιζόταν από αυτοκριτική.
Τον αγκάλιαζα, του έλεγα ότι είναι ok όπως είναι.
Και του κρατούσα το χέρι.
Ζεστή αίσθηση.
Δεν το έχω κάνει ποτέ σε γκόμενο. Ακόμα.
Έμαθα όμως να το κάνω στον εαυτό μου.
Και αυτό είναι πιο μεγάλο βήμα από του Armstrong.
9.9.23
Αστέρια
Στο Κιργιστάν κοιτούσα τα αστέρια και μου έριχναν αποφάσεις στο κεφάλι.
Σήμερα τα έψαξα και περίμενα.
Περίμενα τη μεγαλοσύνη τους να βρέξει.
Μου έριξαν μια αίσθηση.
Έτοιμη και άφοβη.
Για ό,τι μου φέρουν.
Wow.
Υποσημείωση:
1) Άντρας να μην είναι. Είμαι ευάλωτη από πληγές και δεν είναι διαχειρίσιμο ακόμα. Η γοητεία είναι πιο εύκολη από την αγάπη.
2) Τα μεγάλα πλατάνια μου θύμισαν μικρογραφία σύμπαντος, φωτισμένα από κάτω θολωτά με τα χιλιάδες φύλλα τους να τρεμοπαίζουν σαν αστέρια.
6.9.23
Τροχόσπιτα και αυτοκίνητα
Οδηγός το Mercedes σήμα.
Πόσο άνετα και με ασφάλεια μου εμπιστεύεται τις δυσκολίες της ζωής του.
Και εγώ κρύβομαι ακόμα από τον εαυτό μου.
27.8.23
Μακρινός επισκέπτης
26.8.23
Ένα άγριο αγόρι
Η παραλία ήταν δική μας.
Απλωτή, φωτεινή, νοσταλγική και οικεία.
Τον κοιτούσα στη θάλασσα.
Βράχος άκαμπτος και ασμίλευτος.
Άγριες γραμμές, σκληρές.
Μεγάλη αντίθεση με το νερό.
Και ταιριαστή.
Τον πλησίασα.
Με πήρε στην αγκαλιά του,
στιβαρός και σίγουρος.
Με περίμενε,
βράχος το κύμα.
Κυμάτιζε το μέσα μου
και ας ήταν η θάλασσα γαλήνια σαν αυτόν.
Με κλειστά μάτια, τον τύλιξα και με τύλιξε.
Μοιραζόμασταν τις σταγόνες στα μάγουλά μας.
Οι αντανακλάσεις λαμπύριζαν το σκοτεινό σύμπαν μου.
Άκουγα την ηρεμία του νερού και
το μυαλό υπέγραφε μια ευτυχισμένη στιγμή.
Καθαρές γραμμές στο ατάραχο πρόσωπο.
Βλέμμα σκοτεινό και τρυφερό.
Ατόφιος και ασμίλευτος.
Ένα άγριο αγόρι.
Μεγάλη αντίθεση.
Ταιριαστή.
Στα βράχια δείχνει η θάλασσα την αγριότητά της.
Ρευστότητα και στερεότητα.
Σφοδρή έλξη.
Διά της αντιθέσεως ορισμοί.
Ως συγκρούσεως.
9.8.23
Άνθρωποι και αστέρια
18.7.23
Η απλότητα της νύχτας
16.7.23
Καλοκαίρι
18.6.23
Aftersun
Καρέα, Ηλιούπολη, Αστυνομικά με πανύψηλες οικοδομές.
6.6.23
Remote
3.6.23
Remote
2.6.23
30.5.23
Remote
Πουλιά, κατσίκια και το απειροελάχιστο κύμα.
Μυρωδιά λουλουδιών, το πρώτο τζιτζίκι και ο αμυδρός ήχος του αέρα.
Κατά βάση ηρεμία.
Ησυχία.
Το βλέμμα απλώνει στις κίτρινες πλαγιές του βουνού.
Ακούω τη σιωπή και τη φύση.
Απλώνονται στα ανοιξιάτικα κορεσμένα χρώματα και στην αραιότητα.
Μπορώ και είμαι μόνη μου.
Και όσοι συνυπάρχουν με εμένα είναι και αυτοί μόνοι τους.
Τα τετραγωνικά εδάφους, τα κυβικά αέρα μας αντιστοιχούν γενναιόδωρα.
Απλόχερα.
Απλώνω απλότητα απλόχερα.
Τέλη Μαϊου.
Ένα άλλο καλοκαίρι που μυρίζει άνοιξη ξεκίνησε.
Η μέρα μεγάλη, η νύχτα φιλόξενη.
Το Διακόφτι κάπου χαμένο.
Ένα σπίτι εδώ, ένα άλλο εκεί.
Και στη μέση χωματόδρομος, γάτες, γκιώνης, κύματα και μετρημένοι άνθρωποι.
Είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν είναι λίγοι.
Είναι τόσο όμορφο το μέρος, όταν είναι λίγοι οι άνθρωποι.
Στέκομαι ανάμεσα στο φως για τη δόξα και το σκοτάδι για την ελευθερία.
Αυτό είναι τα Κύθηρα.
Αυτό είμαι στα Κύθηρα.
Αυτό είμαι.
ΥΓ: Τα βρήκαμε.
21.5.23
Λάρισα
- Πώς συμβαίνει, και μου αρέσει, όταν ανακαλύπτω μέρη να στα διηγούμαι σχεδόν real time;
- Αυτό σκεφτόμουν και εγώ. Αυτήν την μαγική σου προσέγγιση να λες όσα βλέπεις και νιώθεις. Έστω με μένα. Πάντα ποιητική. Και πάντα ποιοτική και μοναδική. Νομίζω δεν έχω ξανασυναντήσει άνθρωπο σαν εσένα. Θυελλώδης και άγρια, όταν θες. Soft και συναισθηματική, όταν νιώθεις έτσι.
Λάρισα
Μόλις έφτασα.
Και ξεχύθηκα να κάνω βόλτα.
Να δω πώς άλλαξε η πόλη των παιδικάτων μου.
Είμαι σχεδόν με γουρλωμένα μάτια.
Να τραβήξω κάθε εικόνα, ήχο και ανάμνηση.
Οι φάτσες θυμίζουν Λάρισα.
Είναι επαρχιακά, ωραία, νοσταλγικά.
------
Ήρθα στο αγαπημένο μου μέρος, το ποτάμι.
Γκιώνηδες παντού και αντηχήσεις πεδινών ήχων.
Η πόλη είναι γεμάτη ποδήλατα!
Υπάρχουν όλοι οι ήχοι των παιδικών μου χρόνων.
Ακόμα και οι μηχανές των πολεμικών αεροπλάνων.
Αναρωτιέμαι αν είμαστε οι αναμήσεις μας.
Είμαι η Υλένια της Λάρισας, άνοιξε τρύπα.
Ήχοι, σκέψεις, εικόνες, προτιμήσεις
σαν να μην άλλαξες τίποτα.
Τελείες στον χρόνο ασύνδετες, αυθύπαρκτες,
ενώνονται και βγάζουν σχήμα και νόημα.
Καταγωγή που ξυπνάει από παυσίπονη λήθη.
Η δύναμη της παιδικής πατρίδας.
------
Ταμπάκικα, φτωχή, λαϊκά γοητευτική γειτονιά δίπλα στο ποτάμι.
Και ξαφνικά ακούω από μακριά trance σαν υπαίθριο πάρτυ.
Πάω να δω!
------
Ήρθα και από το νοσοκομείο,
θυμήθηκα την αίσθηση να είμαι μέσα, να νιώθω τον κόσμο όλο έξω, μαζί με τη ζωή,
αμοιβαίως αποκλειόμενα σύνολα.
------
- Ήταν μαγική βραδιά, μυρίζω το αγιόκλημα, συνέβαλες και εσύ ως αναγνώστης μου.
- Μάλλον έμπλεξες στο trance party. Ή στο trance του μυαλού σου με τις σκέψεις να χτυπάνε όλες τι πόρτες.
13.4.23
My love was an echo - 40
19.3.23
Μέρα ποίησης
Έχω έρθει σε έναν λόφο για πικνίκ, έχει περιαστική ηρεμία, πιο δίπλα μια ομάδα κάνει αυτοσχεδιασμούς που ακούγονται σα διονυσιακά όργια. Τόσο περίεργο και ταιριαστό.
Χτες ήμουν σε βυζαντινό λουτρό, εγώ και δυο μαμάδες με τα κοριτσάκια τους.
Αιωρούμουν στο ζεστό νερό κοιτώντας τον θόλο με το φωτεινό άνοιγμα ακούγοντας μελωδίες σαν ψαλμωδίες. Το ένα κοριτσάκι τραγουδούσε και έμοιαζε με καθολικό ύμνο με την αντήχηση του χώρου.
Οι μαμάδες με τις κόρες τους έπαιζαν, χαϊδεύονταν, αγκαλιάζονταν σε απόλυτη ηρεμία.
Ενίοτε με κοιτούσαν σαν να είμαι η προσωπική τους φωτογράφος, μου δίνανε βλέμματα σαν να μοιράζονται μαζί μου τελετουργικό εμπιστοσύνης.
Ήμουν κάτω από τον καταρράκτη και αισθανόμουν σαν θεατής και φωτογράφος.
Ήταν όλο απόκοσμο και γαλήνιο.
Το βράδυ θα διαβάσω ποιήματά μου μπροστά σε κοινό, παγκόσμια πρώτη.
24.2.23
11.2.23
5.2.23
The poetry of momentum
Ωδή στο χειμώνα
2.1.23
Καλή χρονιά
4.12.22
Leonard's mind
17.11.22
Οι νίκες μου
10.11.22
Συνονθύλευμα
1.11.22
Your love is an echo 2
26.10.22
Η απειλή της δεύτερης
25.10.22
23.10.22
Drive my car
18.10.22
6.10.22
Συναισθηματικά διαθέσιμη
3.10.22
Η ντροπή
29.9.22
Ποιότητα
24.9.22
Βαθιά κάτω από τα κύματα (σκέτο)
μια βαθιά ζήλεια για όσους πιστεύω ότι είναι,
και μια βαθιά εσωτερική αντίδραση σε όλο αυτό.
ONLY YOU - Βαθιά κάτω από τα κύματα
Τα φαντάσματα της ζωής μου ξύπνησαν ένα βράδυ.
Με θυμάμαι κάπου στο Ποσείδι,
βαθιά κάτω από τα κύματα,
να βλέπω τις ακτίνες του ήλιου
ζεστές και τόσο κρύες
να με λούζουν,
και εγώ χαμένη στην απεραντοσύνη και το μπλε,
μακριά από φωνές, μακριά από ανθρώπους,
μέσα στο κρύο νερό
και τις κατάλευκες αντανακλάσεις του αέρα,
να θέλω να ανέβω στην επιφάνεια,
να ανασάνω,
και όμως η ψυχή μου να είναι τόσο βαριά,
με κρατάει εκεί,
μέσα στον υγρό και ελεύθερο τάφο μου.
Μια φωνή που σχίζει το πέλαγος στα δύο,
από τη μία η ηρεμία
και η θαλπωρή
και από την άλλη
τα ατίθασα κύματα
άγρια σαν κοφτερές λεπίδες
να σου ορίζουν την ευθεία της ελευθερίας
μέχρι εκεί που βλέπεις το βουνό
και μπροστά σου ρεύματα επικίνδυνα σε παρασύρουν.
Με θυμάμαι κάπου μόνη να περπατάω στο Ποσείδι,
σε ένα συννεφιασμένο μεσημεριανό,
με φωνές και μουσικές πίσω μου
και εγώ να πέφτω μόνη μες στα σύννεφα.
Στα κύματα.
2005
Ακρωτήρι
Τα κύματα είναι ο ήχος της μοναξιάς μου.
Με αυτά σωπαίνω, με αυτά μιλάω.
Με τα αρπίσματά τους τραγουδώ.
Πριονωτές μου κυματομορφές.
Στο στοχαστικό δρόμο της ακροθαλασσιάς τους περιδιαβαίνω.
Οδηγούμαι στην κορυφή του τριγώνου, με δέος.
Λυτρωτική αντάρα γύρω μου.
Πίσω μου άλλοι διάτοντες αστέρες,
ποιητές, ταξιδιώτες, χαρταετοί.
Οδοιπόροι των στιγμών, φίλοι.
Ρίχνω τη σκιά μου, πλάι.
Μαζί χαμογελάμε.
Φτάνω και πάλι σε μια άκρη.
Ακρωτήρι.
Ξανά και ξανά.
Ακρωτήρι.
2005
In front of summer
Only me who cares, only me who dares.
Only me who cares, only me who dares.
Only me who cares, only me who dares.
Only me who cares, only me who dares.
Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.
Fear in the dark, nothing left here.
Only me, myself and I.
2007
19.9.22
Τα 2 συναισθήματα
18.9.22
Να μη με αφορά
17.9.22
3.9.22
1.9.22
Out of the box thinker
Αν με δει κάποιος την ώρα που δουλεύω και αντιμετωπίζω ένα πολύπλοκο πρόβλημα που απαιτεί μια δημιουργική λύση, θα νομίζει ότι
- είμαι χαζή
- είμαι αφηρημένη
- τεμπελιάζω
- είμαι αυτιστική κλπ
- στις μουσικές
- στην ποίηση
- στον ουρανό
- σε τυχαίες σκέψεις
- ακόμα και στη βλακεία
Μια σκοτεινή και ανένοχη νύχτα, σαν εσένα
29.8.22
Μαζί σου είχαν νόημα
24.8.22
Φωτογραφία
Είναι σαν να μην έχω καθρέφτη να με δω, άρα πρέπει να ρωτήσω εσένα που με βλέπεις.
Μinimal, αλλά ταυτόχρονα ζεστό, μου δημιουργεί τις περισσότερες φορές μια ηρεμία, μια μοναχικότητα. Πολλές φορές βλέπω μια φωτογραφία σου, κλείνω τα μάτια και νομίζω πως μυρίζω όλες τις μυρωδιές, ακούω όλους τους ήχους της.
Πολλές φορές με τις φωτογραφίες ή τα βίντεό σου έχω κλείσει τα μάτια και έχω φανταστεί πως είμαι εκεί και αυτό είναι πολύ δυνατό συναίσθημα να στο βγάζει μια φωτογραφία ή ένα βίντεο 5-10 δευτερολεπτων.
19.8.22
16.8.22
Το τελετουργικό του νερού
Αισθήσεις
15.8.22
Η σκέψη σου
12.8.22
Μια ανέμελη βραδιά
8.8.22
Ομορφιά #2
6.8.22
Ομορφιά
31.7.22
Φυσιολογικότητα
27.7.22
Μόνο ψέματα
που πουλάμε και πιστεύουμε.