Ποιότητα

Είναι ένα χαρακτηριστικό που το αντιλαμβάνομαι στους ανθρώπους.

Αρκεί να εμπιστεύομαι την κρίση μου.

Όταν ταλαιπωρήθηκα, ήταν τις φορές που δεν το έκανα.

Πόσο πιο ανάλαφρη και δυνατή νιώθω που το κάνω.

Και πόσο πιο ευδιάκριτη είναι η ποιότητα των ανθρώπων που κρατώ στο περιβάλλον μου.

Συμβάλλουν και στη δική μου.

Βαθιά κάτω από τα κύματα (σκέτο)

Έχω/είχα μια βαθιά πίστη ότι δεν είμαι φυσιολογική,

μια βαθιά ντροπή για αυτό,
μια βαθιά ζήλεια για όσους πιστεύω ότι είναι,

μια βαθιά ανάγκη απόδειξης ότι είμαι και εγώ
και μια βαθιά εσωτερική αντίδραση σε όλο αυτό.

Κάποια μου έδειξε γιατί απορρίπτω τους πάντες μέσα μου (μετρημένες εξαιρέσεις).

Επειδή απορρίπτω άγρια τον εαυτό μου.

Επίσης, μου είπε να φανταστώ τι θα έλεγα σε ένα παιδάκι αν το μάλωναν ότι δεν είναι φυσιολογικό και τι σε αυτόν που το μάλωνε (μην το καταστρέφεις).

Επίσης, μου είπε να θυμάμαι τις φορές που ενώ θα μπορούσα να επικρίνω και να μαλώσω το Θεοφιλάκι, δεν το έκανα και του έδειξα με αγάπη και φροντίδα όσα έπρεπε να μάθει.

Ίσως δεν είναι ότι δεν είμαι φυσιολογική.

Ίσως είμαι απλά διαφορετική.

Ίσως όπως όλοι, λίγο πολύ.

Γύρισα στο σπίτι Παρασκευή βράδυ και ήθελα χαλαρωμένη να απολαύσω τη μοναχικότητά μου, ανένοχα και ανάλαφρα, να κάνω την αρχειοθέτηση στον υπολογιστή και τη ψυχή μου, να ακυρώσω αγώνες ιστιοπλοϊκούς, να μείνω το σαββατοκύριακο στο σπίτι μου χωρίς να έχω κανονίσει τίποτα και να με ευχαριστεί αυτό, καθώς δεν έχω πια να αποδείξω κάτι.

Σάββατο σήμερα και συνεχίζω την αρχειοθέτηση ανάλαφρα, χαρούμενα και ανένοχα που είμαι έτσι όπως είμαι.

ONLY YOU - Βαθιά κάτω από τα κύματα

Τα φαντάσματα της ζωής μου ξύπνησαν ένα βράδυ.
Με θυμάμαι κάπου στο Ποσείδι,
βαθιά κάτω από τα κύματα,
να βλέπω τις ακτίνες του ήλιου 
ζεστές και τόσο κρύες
να με λούζουν,
και εγώ χαμένη στην απεραντοσύνη και το μπλε,
μακριά από φωνές, μακριά από ανθρώπους,
μέσα στο κρύο νερό
και τις κατάλευκες αντανακλάσεις του αέρα,
να θέλω να ανέβω στην επιφάνεια,
να ανασάνω,
και όμως η ψυχή μου να είναι τόσο βαριά, 
με κρατάει εκεί,
μέσα στον υγρό και ελεύθερο τάφο μου.
Μια φωνή που σχίζει το πέλαγος στα δύο,
από τη μία η ηρεμία
και η θαλπωρή 
και από την άλλη
τα ατίθασα κύματα
άγρια σαν κοφτερές λεπίδες
να σου ορίζουν την ευθεία της ελευθερίας
μέχρι εκεί που βλέπεις το βουνό
και μπροστά σου ρεύματα επικίνδυνα σε παρασύρουν.

Με θυμάμαι κάπου μόνη να περπατάω στο Ποσείδι,
σε ένα συννεφιασμένο μεσημεριανό,
με φωνές και μουσικές πίσω μου
και εγώ να πέφτω μόνη μες στα σύννεφα.
Στα κύματα.


2005

Ακρωτήρι

Τα κύματα είναι ο ήχος της μοναξιάς μου.
Με αυτά σωπαίνω, με αυτά μιλάω.
Με τα αρπίσματά τους τραγουδώ.
Πριονωτές μου κυματομορφές.
Στο στοχαστικό δρόμο της ακροθαλασσιάς τους περιδιαβαίνω.
Οδηγούμαι στην κορυφή του τριγώνου, με δέος.
Λυτρωτική αντάρα γύρω μου.
Πίσω μου άλλοι διάτοντες αστέρες,
ποιητές, ταξιδιώτες, χαρταετοί.
Οδοιπόροι των στιγμών, φίλοι.
Ρίχνω τη σκιά μου, πλάι.
Μαζί χαμογελάμε.
Φτάνω και πάλι σε μια άκρη.
Ακρωτήρι.
Ξανά και ξανά.
Ακρωτήρι.

2005

In front of summer

Only me who cares, only me who dares.
Only me who cares, only me who dares. 
Only me who cares, only me who dares. 
Only me who cares, only me who dares. 

Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.
Here in the dark, nothing left to fear.

Fear in the dark, nothing left here.
Only me, myself and I.

2007

Τα 2 συναισθήματα

Η οργή.

Και η ντροπή.

Κάνουν και ρίμα.

Αν και είναι κύκλος.

Έχω χάσει την αρχή.

Ποιο έπεται, ποιο προηγείται.

Να μη με αφορά

Απογοητεύομαι, όταν οι άλλοι ξεπερνούν τα όριά μου επαναλαμβανόμενα.

Τους απομακρύνω, όταν δεν καταλαβαίνουν και ησυχάζω, αλλά νιώθω έντονη την αίσθηση της παραβίασης, ενώ δε θα έπρεπε να με αφορά το πώς είναι ο άλλος.

Εγώ όμως το παίρνω προσωπικά και αυτό μου τη δίνει, γιατί δεν είναι αντίστοιχο της πραγματικότητας.

Ίσως είναι αντίστοιχο του παρελθόντος.

Αέρας

Ανοίγω τη χούφτα μου προς τον αέρα, ενώ οδηγώ με ανοιχτά παράθυρα.

Τον νιώθω.

Τεντώνω τα δάχτυλά μου και μου τα διαπερνά.

Σχεδόν νομίζω ότι μπορώ να τον κρατήσω, αν κλείσω την παλάμη μου.

Και μόλις το κάνω, μου φεύγει, ο αέρας είναι έξω από το χέρι.

Εσύ είσαι.

Φθινόπωρο

Το μαυρισμένο κορμί κρατάει ακόμα το καλοκαίρι.

Και το ήσυχο κεφάλι κρατάει ακόμα τη νηνεμία.

Όμορφο φθινόπωρο.

Σωσίες, κλήσεις και άλλα ευτράπελα

Σκατά.

Out of the box thinker

 Αν με δει κάποιος την ώρα που δουλεύω και αντιμετωπίζω ένα πολύπλοκο πρόβλημα που απαιτεί μια δημιουργική λύση, θα νομίζει ότι

• είμαι χαζή
• είμαι αφηρημένη
• τεμπελιάζω
• είμαι αυτιστική κλπ

Εκείνη την ώρα όμως αφήνω το μυαλό μου απίστευτα ελεύθερο

• στις μουσικές 
• στην ποίηση
• στον ουρανό
• σε τυχαίες σκέψεις
• ακόμα και στη βλακεία

ώστε να μην αντιδράσει σε μια μικρή καθοδήγηση και να φέρει τις ιδέες του από τα μέρη που ταξίδεψε. Έτσι βρίσκω ευφάνταστες και απλές λύσεις που λύνουν ακριβώς το πρόβλημα.

Σήμερα λοιπόν έμοιαζα διαρκώς με χαζή, αφηρημένη κλπ... 

Μια σκοτεινή και ανένοχη νύχτα, σαν εσένα

Φοράω ακόμα το λευκό σατέν πουκάμισο και τη ψηλόμεση παντελόνα,

βάζω και τα ακουστικά, τόσο μελετημένα στην αγορά τους, και νιώθω σα να γεμίζω το όπλο μου.

Πλένω τα δόντια μου και αναλογίζομαι.

Ακούω τις μουσικές σου, η διαύγεια του ήχου φτάνει μέχρι το στομάχι μου.

Σαν τη δική σου.

Με κοιτώ στον καθρέφτη σαν εκτελεστή στο καθήκον του,

James Bond του πόνου.

Ξέρω τι πρέπει να ξεπαστρέψω.

Τον πόνο της ιδανικής ανάμνησης. Ή την ίδια.

Μοιάζω μισή και πρέπει να σε χαλάσω για να ενοποιηθώ και πάλι.

Στη μέση της ημιπλατωνικής μας σχέσης, χωρίς φθορές, χωρίς πραγματικότητες,

κατέλαβες το βάθρο σου.

Αν είχα χρόνο μαζί σου, αν η πληρότητα συνέχιζε, αν δεν την άντεχα, ξέρω πώς θα σε γκρέμιζα.

Ξέρω ποιες αμυχές θα έγδερνα να γίνουν πληγές που χάσκουν.

Ξέρω την αρχή του τέλους.

Την είχα ήδη οραματιστεί.

Αλλά τώρα δεν είσαι εδώ, είσαι ιδέα και πώς θα σου ρίξω;

Έμαθα να ζω με ιδέες και πώς θα σε εξαφανίσω;

Εκτελεστής που σφίγγει τα δόντια στο καθήκον.

Ή εσένα ή τον πόνο.

Και αποτυγχάνω.

Τα μαλθακά ρούχα ποτίζουν μέσα μου.

Αν εκτελέσω τους φόβους...

Όταν ξεκίνησα να γράφω ηλεκτρονική μουσική και οι συμμαθητές μου στο ωδείο άκουσαν για πρώτη φορά ένα κομμάτι μου, με ρώτησαν ενθουσιασμένοι τι είχα πήρα.

Η ίδια η μουσική είναι το ναρκωτικό μου, τη ρουφάω από τα αυτιά για να συντονίσει καρδιακό χτύπο, αναπνοή και να περάσει ακαριαία εικόνες, σκέψεις και αισθήσεις στα εγκεφαλικά μου κύτταρα,

κυλάει στις φλέβες μου νωπή και φρέσκια από τη σύριγγα των αγαπημένων μου ακουστικών.

Θα γράφω μέχρι να ξεθυμάνει η επήρεια.

Εσύ με ξανακύλησες σε αυτόν τον εθισμό.

Σε έκοψα από τα πάντα και δε μπορώ ούτε αυτό το ψυχεδελικό ντελίριο να μοιραστώ μαζί σου. Θα έμοιαζε πιο φιλοσοφικό.

Ή πιο αστείο, θα γελούσαμε. Ή και τα δύο.