Γράφω και σε περιμένω.
Ο ήλιος λίγο πριν γείρει και αυτός αποκαμωμένος με βρίσκει από τις χαραμάδες στα πλατανόφυλλα να θαυμάσει το σώμα που ανέτειλε.
Ο αέρας ζηλεύει τα μελτέμια, προκαλεί ρίγη, όσα δε μπόρεσε να κρυφοδεί νωρίτερα.
Το βυζαντινό λουτρό έλουζε ακτίνες από το θόλο του.
Σιωπή, φως και ύδωρ.
Το αδύνατο σώμα σου δε ράγιζε το νερό καθώς το διέσχιζες.
Μεγαλοπρεπής ασκητής.
Στις μεταλλικές ανακλάσεις είδα τη σκιά σου να πλησιάζει πίσω μου, ψηλή, υποβλητική, κοφτερή.
Με έσφιξε στο σκοτάδι της, έκλεισα τα μάτια να με τυλίξει απόλυτα.
Οι μελαχρινές καλλιγραφίες μας έφτιαχναν μπλεγμένες ένα δικό τους ιδεόγραμμα στην μαρμάρινη γωνία του υγρού τετραγώνου.
Η γλώσσα σου ανέβηκε τα σκαλοπάτια του ποδιού μου μέχρι να βρει τις υπόλοιπες υδάτινες στη βάση της ραχοκοκαλιάς μου, εκεί που με χτυπούσε το νερό.
Σε έχανα, σε έβρισκα, ανακατευόσουν με το νερό, νερό εσύ ο ίδιος, γητευτής του.
Με ανοιχτά μάτια, ακίνητα, βουτούσα σε βλεφαρίσματα φωτός και ύδατος πάνω σε μέταλλο και μάρμαρο.
Έστρεψα το σώμα μου προς εσένα, αγέρωχα, με βλέμμα ψηλά στο φωτεινό τρούλο, ιέρεια νερού, δική σου.
Δεν σε κοίταξα πιστέ, ήξερες το τελετουργικό σου.
Γονάτισες μπροστά, νερό μέσα στο νερό να μου φέρεις νερό.
Η όμορφη σκιά σου χάθηκε στο μπλε.
Με σταθερά βήματα σε άφησα πίσω μου.
Γράφω και σε περιμένω.
