Όπως όλα τα απογεύματα, φυσούσε, αλλά σήμερα είχε και σύννεφα.
Μακεδονία.
Ο αέρας ζεστός, η θάλασσα το ίδιο και η ατμόσφαιρα φιλόξενη χωρίς υγρασία.
Περιμέναμε το φεγγάρι.
Με το παιδί κυλιόμασταν στην άμμο.
Στήσαμε αυτοσχέδιο νυχτερινό τσιμπούσι.
Ξαπλωμένοι στην άμμο ή σε ξαπλώστρες,
απλώναμε τις χαρές μας γύρω από το παιδάκι,
απλώναμε τα παιδιά μας μαζί με το παιδάκι.
Γέλια, παιχνίδια και φωνές μέσα στο σκοτάδι,
δίπλα από τη ζεστά ανταριασμένη θάλασσα.
Πιο πριν κολύμπι στα απαιτητικά νερά της.
Η άμμος ομαλή συνέχεια του μαγιώ στο σώμα,
έβρισκε τη θέση της,
από ενόχληση παιχνίδι.
Τι ανέμελη βραδιά...
ΥΓ: Θα ήθελα να σου διηγηθώ αυτές τις εικόνες, μια σκέψη σου θα τις έχωνε πιο βαθιά μέσα μου, ο απόηχος του ίχνους τους κατακόρυφη γραμμή προς το κέντρο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου