Φυσιολογικότητα

Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, 

η φυσιολογικότητα είναι μια υποκειμενική αίσθηση,

βασιζόμενη κυρίως στη διαμορφωμένη προσωπικότητα και τις ανάγκες της.

Κάποιες φυσιολογικότητες μοιάζουν παραπάνω μεταξύ τους, κάποιες απέχουν έτη φωτός.

Δεν έχει νόημα, ούτε είναι πρακτικό να κρίνουμε τις διαφορετικές ως περίεργες, προβληματικές κλπ.

Έχει νόημα και θαυμάζω όσους το κάνουν, να μπορούμε να φιλοξενούμε, στο μέτρο που δεν ενοχλεί, τη φυσιολογικότητα του άλλου, όταν φυσικά μας νοιάζει.

Εκεί λόγια και πράξεις συνυπάρχουν.

Το "σε θέλω" και "είσαι μοναδικός/ή" αποτυπώνονται σε συστημένο γράμμα που το παραλαμβάνεις θες, δε θες. 

Που θες.

Θαυμασμός, ομορφιά και εκτίμηση.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι ενσυναίσθηση ή επιθυμία επαφής.

Αλλά είναι όμορφο.

Και η αμοιβαία ύπαρξή του είναι 

ένα κριτήριο αξίας αυτής της αλληλεπίδρασης.

Μόνο ψέματα

Επαναστατικό νανούρισμα εφηβικής μελαγχολίας.

Βρίσκω πολλούς να μας ταυτίσω.

Λέμε ψέματα.

Μας αρέσει η μοναξιά μας.

Σε αντίθεση με τις φίλες μου που θέλουν να βρουν σχέση, γκόμενο, κάτι,

εγώ, αν βρίσκω, θέλω να χαλάσει, να με απογοητεύσει, να απαλλαγώ από αυτό.

Και ανακουφίζομαι όταν βγαίνουν κάποιον άλλον να βρούν.

Όπως όταν λέω και εγώ τα δικά μου ψέματα και βγαίνω κάποιον άλλον να βρω.

Mεγάλο κομμάτι του εαυτού μου, πληγωμένος Homo Sapiens.

Δοκιμάζω να τον υπερβώ.

Homo Unified, λογική και συναίσθημα σε αρμονία, ελευθερία.

Καμία αγοραπωλησία.

Πρόσωπα ανέκφραστα από τρυφερότητα και πόνο,

γη σε αγρανάπαυση, χρόνια δοκιμασμένη στη καλλιέργεια ψεμάτων
που πουλάμε και πιστεύουμε.

Καμία αναμονή. Απλή αγάπη με υπέροχη ζωή.

Πρόσωπα που μοιράζονται γραμμές, εκφράσεις και βλέμματα χωρίς ανταλλακτική αξία.

Μια τρύπα στο στομάχι

Bang bang,

he shot me down.

Χαμόγελο

Και μόνο εσύ μπορείς να τα λες έτσι και να χαμογελάω.

Αλόννησος

Εσένα ανακαλύπτω.

Εσένα αφουγκράζομαι.

Εσένα ψηλαφίζω.

Εσένα εξερευνώ.

Εσένα, έρωτα.

Δώσε μου ανθρώπους για αιτία και αφορμή.

Για αρχή, θέλω αυτόν.

Σκόπελος

Ανέβηκα στην ταράτσα μας. 
Yπάρχει πολλή ομορφιά γύρω μου και δε μπορώ να κοιμηθώ.
Και από το μπάρ αντηχεί ένα αγαπημένο τραγούδι μου από παλιά.
Επάνω τα αστέρια, μπροστά η νυχτερινή αμφιθεατρική χώρα.

Your love is an anchor

Ο έρωτας.

Όσο αιθέρια έρχεται, άλλο τόσο ανάλαφρα μου φεύγει, σα φύσημα παιδιού.

Ορμόνη που η έκκρισή της σταματά με μια μονότονη κουβέντα, προβλέψιμη σκέψη, γειωμένη συζήτηση.

Η πιο αυστηρή (ή αυτιστική) πλευρά του εαυτού μου είναι εδώ.

Άκρη μαζί μου δε θα βρω!

ΥΓ: μήπως πρόκειται για ενθουσιασμό ή ρομαντισμό που απλά βρίσκει ή χάνει αφορμή να προσωποποιηθεί; Για να δούμε αύριο τι θα σκέφτομαι...

Your love is an echo

Ούτε εγώ θέλω να σε χάσω.
Προσθέτεις κάτι στη ζωή μου που μου θυμίζει τον εαυτό μου παιδί,
κάτι από τη χαμένη μου συνέχεια.

Θέλω να σου διηγούμαι ιστορίες από τη ζωή μου,
να μοιράζομαι τις εικόνες μου, όταν γυρνάω από τα ταξίδια μου,
ή τη μέρα μου,
τις μαύρες ή χρωματιστές σκέψεις μου,
τα όνειρα όταν ήμουν παιδί,
τους εφιάλτες όταν δε μπορώ να κοιμηθώ,
τον πιο άυλο εαυτό μου,
αυτόν που υπάρχει
και δεν υπάρχει.

Όσο πιο μεγάλο το διακύβευμα, τόσο πιο γενναίες οι αποφάσεις.
Στο τι αξίζει για να μείνω, τι αξίξει για να φύγω χωρίς ούτε μια ματιά προς τα πίσω.

Διακοπές

Οι μέρες ανάπαυλάς μου από εξερευνήσεις βάζουν πολύ βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο σε αυτογνωσία και συνειδητοποιήσεις. Έχω τόσο γεμάτες στιγμές και ταυτόχρονα υπάρχουν σκέψεις, προτάσεις, συντακτικά και γραμματικές που είναι τόσο έτοιμα να αποκαλυφθούν, σαν (αηδία) μπιμπίκι έτοιμο να σκάσει. Και όλα ζητάνε την αποδοχή μου. Οπότε ξαπλωμένη και μπαϊλντισμένη σε ένα κρεβάτι, δεν έχω πολλές αντιστάσεις.

Χτες συνειδητοποίησα ότι τρέχω να γλυτώσω από ή να επαληθεύσω το φόβο ότι δεν αξίζω να αγαπηθώ.

Και όσο γλυκό, φιλόξενο παιδί είμαι όταν νιώθω να με αγαπάνε, άλλο τόσο αγριεύω από συναισθηματική νέκρα και μπαίνω ετοιμοπόλεμα σε έναν αγώνα επιβίωσης με οποιονδήποτε απέναντί μου, όταν κάτι που νόμιζα για αγάπη πάψει, νιώθω σαν ορφανό και κυριαρχεί η αδρεναλίνη, να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.

Κρήτη

Κρήτη έχω ξανάρθει παιδί, κάπου τρίτη δημοτικού. Κάθομαι και δεν κάνω τίποτα, το τοπίο και η ενέργειά του αναδύουν από μέσα μου την αίσθηση του εαυτού μου τότε. Σα

μια μυρωδιά που περίμενε χρόνια να ανοίξει το κουτί για να ξαναϋπάρξει.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #56 ξεβολέματος #36 Κρήτη

Το να γυρίζεις πίσω να δεις τον άγνωστο που πέρασε και να κάνει το ίδιο και αυτός.

Το να συμβαίνει το ίδιο ταυτόχρονα και δεύτερη φορά.

Κοκαλώνουν τα πόδια να μη φύγεις, να έρθει να σου μιλήσει και ένα διάπλατο χαμόγελο φιλοξενίας διώχνει όποιες αναστολές του άλλου να ντραπεί.

Ραντεβού απρόσμενο, χωρίς τηλέφωνα και συνεννοήσεις.

Μικρές πολύτιμες ανοησίες

Τις τελευταίες μέρες απλά συμβαίνουν πράγματα και συνειδητοποιώ ότι εκπληρώνουν μικρές απίστευτες επιθυμίες.

Είμαι έξω και άκουγα στο κινητό ένα μουσικό κομμάτι που έψαχνα μέρες μέχρι που σταμάτησε, γιατί δεν είχα καλό σήμα. Απεγνωσμένη άνοιξα το wifi, δοκίμασα το πρώτο δίκτυο που βρήκα και έβαλα έναν κωδικό εμπνευσμένο από το όνομά του πεπεισμένη για τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Φαντάσου την έξαψή μου όταν άκουσα το αγαπημένο μου κομμάτι να συνεχίζει να παίζει. Αυτό ακούω τώρα που γράφω.

Προφανώς υπάρχουν και άλλα που ίσως δε γράψω, ίσως κάποια που θα γράψω ετεροχρονισμένα.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #55 Βαθιά φιλοσοφία σαν τη νύχτα

Ό,τι κολλάει, κολλάει.

Ό,τι δεν κολλάει, δεν κολλάει και ας μοιάζει ότι κολλάει.

Κάθε αποδοχή και ευγνωμοσύνη.

Δε θα προσπαθήσω να αλλάξω τα συμπεράσματά μου.

Η λογική μου είναι ό,τι αδιαμφισβήτητο έχω.

Αν αλλάξουν, άλλαξαν.

Αποδεκτό και αυτό.

Αλλά ως αποτέλεσμα ενός εξωτερικού αιτίου και όχι ως εσωτερικό αίτιο δικής μου επιθυμίας.

Κάθε αποδοχή και ανακούφιση.

Άσκηση συγχώρεσης #11

Δεν έζησε τελικά.

Τουλάχιστον όχι εδώ και τώρα.

Πήρα το ρίσκο μου.

Συγχώρεση.

Ρομαντισμός

Τελικά αυτή η ιστιοπλοΐα εξελίσσεται σε μεγάλη αποκάλυψη.

Καθισμένοι στο κατάστρωμα στο σκοτάδι τρώμε και κοιτάμε τους φάρους και τη σκοτεινή αγκαλιά του χωριού

και γίνομαι μάρτυρας ενός μεγάλου νεανικού έρωτα

τρελού, παθιασμένου, κινηματογραφικού,

με ετεροχρονισμένες υποσχέσεις που θέλησαν να εκπληρωθούν,

νιώθω σαν το Ρένο Χαραλαμπίδη στα Φτηνά Τσιγάρα, που κοιτάει κατάματα στη σιωπή το πρώην ζευγάρι που διηγείται τις ιστορίες του.

Νιότη, ηλικία, συναισθήματα, fade out, μνημεία και φόροι τιμών σε αναμνήσεις, ανυπέρβλητοι έρωτες υπερβλημένοι μόνο από τη φθορά του χρόνου στην ικανότητα ζωντανού συναισθήματος.

Θυμάμαι και εγώ την πρώτη μου ιστιοπλοΐα με την τότε σχέση μου, σε έναν κόλπο πιο πέρα, ένα βράδυ σε ένα αντίστοιχο σκάφος, μόνο δικό μας, τρελοί και παλαβοί, και χτες του έστειλα μετά από χρόνια για να τον ρωτήσω για κάτι δραμαμίνες και ένιωθα όπως όταν μιλάω με έναν γνωστό μου, τίποτα σπουδαίο, καθημερινό και ασήμαντο.

Αδυσώπητη η ζωή, παίρνει το εκτυφλωτικό χρώμα που κάποτε τύφλωνε στα μάτια ο έρωτας και το ξεθωριάζει μέχρι να γίνει η ανάμνηση ξεφτισμένη σα χαρτί κουζίνας που άντεξε, αλλά στο τέλος διαλύθηκε.

Όσα σκαμπανεβάσματα έχει το σκάφος, έχουν και τα συναισθήματά μου.

Τώρα είμαι ευγνώμων, νιώθω έναν τεράστιο ρομαντισμό να ζητάει να ζήσει και να θέλω να τον κρατήσω.

Είναι η απεραντοσύνη της θάλασσας που γεννά τέτοιες σκέψεις ή το κούνημά της;