Ρομαντισμός

Τελικά αυτή η ιστιοπλοΐα εξελίσσεται σε μεγάλη αποκάλυψη.

Καθισμένοι στο κατάστρωμα στο σκοτάδι τρώμε και κοιτάμε τους φάρους και τη σκοτεινή αγκαλιά του χωριού

και γίνομαι μάρτυρας ενός μεγάλου νεανικού έρωτα

τρελού, παθιασμένου, κινηματογραφικού,

με ετεροχρονισμένες υποσχέσεις που θέλησαν να εκπληρωθούν,

νιώθω σαν το Ρένο Χαραλαμπίδη στα Φτηνά Τσιγάρα, που κοιτάει κατάματα στη σιωπή το πρώην ζευγάρι που διηγείται τις ιστορίες του.

Νιότη, ηλικία, συναισθήματα, fade out, μνημεία και φόροι τιμών σε αναμνήσεις, ανυπέρβλητοι έρωτες υπερβλημένοι μόνο από τη φθορά του χρόνου στην ικανότητα ζωντανού συναισθήματος.

Θυμάμαι και εγώ την πρώτη μου ιστιοπλοΐα με την τότε σχέση μου, σε έναν κόλπο πιο πέρα, ένα βράδυ σε ένα αντίστοιχο σκάφος, μόνο δικό μας, τρελοί και παλαβοί, και χτες του έστειλα μετά από χρόνια για να τον ρωτήσω για κάτι δραμαμίνες και ένιωθα όπως όταν μιλάω με έναν γνωστό μου, τίποτα σπουδαίο, καθημερινό και ασήμαντο.

Αδυσώπητη η ζωή, παίρνει το εκτυφλωτικό χρώμα που κάποτε τύφλωνε στα μάτια ο έρωτας και το ξεθωριάζει μέχρι να γίνει η ανάμνηση ξεφτισμένη σα χαρτί κουζίνας που άντεξε, αλλά στο τέλος διαλύθηκε.

Όσα σκαμπανεβάσματα έχει το σκάφος, έχουν και τα συναισθήματά μου.

Τώρα είμαι ευγνώμων, νιώθω έναν τεράστιο ρομαντισμό να ζητάει να ζήσει και να θέλω να τον κρατήσω.

Είναι η απεραντοσύνη της θάλασσας που γεννά τέτοιες σκέψεις ή το κούνημά της;