Και έφερε τον ήλιο.
Που έφερε τη ζέστη στο σώμα.
Λιαζόμαστε στους κήπους μας,
ανοίγουν οι κήποι της ψυχής.
Πουλιά, τιτιβίσματα, παιδικές φωνές μακρινές.
Το αεράκι, δροσερό και ανέμελο, μας κρατάει ξύπνιους.
Να μη χαθούμε στη νωθρότητα.
Να μην κουραστεί το δέρμα γυμνό κάτω από το βάρος της θέρμης.
Να μη σιωπήσουμε τη προσμονή της εναλλαγής.
Μας ξεβολεύει για να μη βολευτούμε.
Και έτσι, επιθυμούμε τον ήλιο πιο πολύ..
