Έχω έρθει σε έναν λόφο για πικνίκ, έχει περιαστική ηρεμία, πιο δίπλα μια ομάδα κάνει αυτοσχεδιασμούς που ακούγονται σα διονυσιακά όργια. Τόσο περίεργο και ταιριαστό.
Χτες ήμουν σε βυζαντινό λουτρό, εγώ και δυο μαμάδες με τα κοριτσάκια τους.
Αιωρούμουν στο ζεστό νερό κοιτώντας τον θόλο με το φωτεινό άνοιγμα ακούγοντας μελωδίες σαν ψαλμωδίες. Το ένα κοριτσάκι τραγουδούσε και έμοιαζε με καθολικό ύμνο με την αντήχηση του χώρου.
Οι μαμάδες με τις κόρες τους έπαιζαν, χαϊδεύονταν, αγκαλιάζονταν σε απόλυτη ηρεμία.
Ενίοτε με κοιτούσαν σαν να είμαι η προσωπική τους φωτογράφος, μου δίνανε βλέμματα σαν να μοιράζονται μαζί μου τελετουργικό εμπιστοσύνης.
Ήμουν κάτω από τον καταρράκτη και αισθανόμουν σαν θεατής και φωτογράφος.
Ήταν όλο απόκοσμο και γαλήνιο.
Το βράδυ θα διαβάσω ποιήματά μου μπροστά σε κοινό, παγκόσμια πρώτη.
