Διπλή για το μέγεθος του χειρόγραφου μηνύματος.
Κοιτάω έξω από το νυχτερινό παράθυρο.
Δεν ξέρω τι έζησα.
Παραζάλη έντονων συναισθημάτων μέσα σε αγώνα επιβίωσης.
Το μέγεθος των στιγμών μπερδεύεται με την ισοπέδωση.
Το εχθρικό για αρχή πάθος και το παιδάκι που βεβαιώνει την αποτυχία του εγχειρήματος.
Μεγάλες κουβέντες που έχασα.
Μυαλό σε πάγο, γνωστή τακτική.
Ασφάλειά μου η αδυναμία του.
Δύναμή μου η παράδοσή του.
Ανάληψη ρόλου, γνωστή τακτική.
Μια στιγμή βγήκα εκτός πολέμου.
Ακουμπισμένη στο στέρνο του, πιπίλιζα τα δάχτυλά του, μου χάιδευε τα μαλλιά και άκουγα βαριά την ανάσα του.
Άνθρωπος σε παράδοση.
Ιερότητα.
Μου έλειψε το όλο.
"Είναι σπάνιο να είναι αμοιβαίο" του είπα και συγκινήθηκε.
Το έχασα.
Πάγος ή απάτη;
Αγωνία μη με ανακαλύψουν.
Ευάλωτη και τρομαγμένη ως τη μη αποδοχή.
Αυτοκατανάλωση.
Τραύμα, κάτι είναι λάθος και επικίνδυνο.
Είμαι τυχερή;
Είμαι άξια;
Κινδυνεύω;
Μοναξιά βγαλμένη από το παρελθόν.
Γνωστό μοτίβο, μπροστά σε επικείμενη ευτυχία, αναδιπλώνομαι.
Δεν είμαι ίδια.
Μονοπάτι που θα μοιραστώ μαζί του.
Να είμαστε άξιοι να το ζήσουμε.
Θαρραλέα και περήφανα.
Όλο μας το όλο all in.
