Η απειλή της δεύτερης

-"Θα ήθελα να είναι αρχή καλοκαιριού."

-"Εδώ δεν είναι, αλλά είναι αλλού. Πάμε αλλού." 

Ωραίος τύπος.

Κάπου μέσα στη νύχτα, σε ένα λαμπερό νυχτερινό τοπίο, παρεμβάλλαμε συζητήσεις.

Και τον φιλούσα.

Ή με φιλούσε;

Ο τρόπος που μου παρέδιδε το λαιμό του ήταν καθηλωτικός.

Θυσία σε βωμό.

Μελλοθάνατος στο δήμιό του.

Σφάξε με.

Σχεδόν κανιβαλιστικός.

Φάε με.

Συγκρατούμουν, γιατί δεν είμαι σίγουρη ποια είμαι αν δε συγκρατούμαι.

Αν δε συγκρατούμαι, δε με προστατεύω.

Αν δε με ελέγχω, είμαι άξια ντροπής.

Αν νιώθω έντονα συναισθήματα, είμαι κινούμενος στόχος για χλευασμό.

Ξέρω αυτός ο συρφετός από πού..

Ζαλιζόμουν και δεν ήξερα πώς να νιώσω.

Την πρώτη φορά ήταν ισοπεδωτικά μαγικό.

Τη δεύτερη ήταν ισοπεδωτικά απειλητικό.

Πρωί

Σήμερα η γειτονιά μύριζε γιασεμί.

Drive my car

Έκλαιγα, σχεδόν έτρεμα και με πήρε αγκαλιά.

Η πρώτη.

Πιο πριν του ψιθύριζα στο αυτί να μην τους ενοχλήσουμε.

Του λέω "Πάμε;"

Πριν προλάβω να πάρω το πανωφόρι μου, τα χείλη του κόλλησαν στα δικά μου

και γνωρίστηκα με τη γλώσσα του.

Το πρώτο.

Πάλι έτρεμα.

Μου έπιασε το χέρι.

Και έτρεμε.

Ήταν το δικό μου.

Του το έσφιγγα με δύναμη,

αμηχανία και ένταση.

Του είπα "ζαλίζομαι".

Μου χαμογέλασε,

είπε "θα σε κρατήσω",

με πήρε αγκαλιά.

Φύγαμε τελευταίοι.

Είδα το χέρι του,

έτρεμε και αυτό.

Είδα να το αγγίζω.

Δεν το έκανα.

Κάπου μου τραγούδησε σε μια άδεια Ερμού,

μπροστά σε ένα μικρόφωνο και εγώ χόρευα.

Γελούσα δυνατά.

"2ο ραντεβού" του είπαμε. "Θα προσέξω", μας είπε. "Είστε οι αγαπημένοι μου", μας ξαναείπε.

Με έσφιξε πιο πολύ πάνω του.

Αλήθεια;

Μιλούσε και ήταν ένα χαμόγελο.

Ανάλαφρος, θετικός, παιδικός και περίεργος.

Ικανός, απλός και καλόψυχος.

Γενναίος και ευάλωτος.

Στο μυαλό μου τον αγκάλιαζα.

Η πολλοστή.

Με κρατούσε, όπως η νυχτερινή Αθήνα.

Με άφησε έξω από το αυτοκίνητό μου.

Μέσα στο αυτοκίνητο είχα ένα χαμόγελο.

Ήταν όλα κινηματογράφος.

Ακόμα και μετά τις 3 ώρες.

Απρόσμενα και ακλόνητα.

Ωραίος τύπος.

Μύρισα το άρωμά του στα μαλλιά μου.

Εγκέφαλος

Αυτό που μου λείπει όταν γνωρίζω ανθρώπους είναι το δεξί τους ημισφαίριο, όχι το αριστερό.

Συναισθηματικά διαθέσιμη

Φίλη μου έστειλε άρθρο για τη συναισθηματική μη διαθεσιμότητα και τα σημάδια της.

Καραμπινάτα εγώ.

Θυμήθηκα το πρώτο καλοκαίρι στην Αθήνα, πήγαινα στου Γεράσιμου για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στη Πελοπόνησσo, πολυονειρεμένο.

Oδηγούσα προς το σπίτι του και παρά το πόσο ερωτευμένη ένιωθα μαζί του, έκλαιγα από εγκλωβισμό και μελαγχολία, θέλοντας να αρχίσω να τρέχω μακριά.

Απλά να φύγω, να ανασάνω.

Άκουγα ηλεκτρονική μουσική και έκλαιγα με λυγμούς και απελπισία για τον θάνατο που με πλησίαζε, την απώλεια ελευθερίας, αέρα.

Καραμπινάτα εγώ.

Ίσως και τόσο για το παρόν μου, πλέον.

Ψέματα

Έχω πει άπειρα.

Σε άλλους, μα κυρίως σε μένα.

Άπειρα.

Ένα καθημερινό μάντρα ψεμάτων.

Και το ένστικτό μου πάντα το ήξερε.

Και ήθελε να ακουστεί, να το ακούσω.

Όχι πια.

Και το κεφάλι μου ησυχάζει.

Όπως και το ένστικτο.

Αν πέθαινα αύριο #1

Έστειλα αυτό που ήθελα εδώ και καιρό.

Η ντροπή

Αν θες να χαλάσεις έναν άνθρωπο,

κάν'τον να ντρέπεται.

Ενώ φταις εσύ, θα τα βάζει με τον εαυτό του.

Και ο βιασμός το ίδιο πετυχαίνει μέσω της ντροπής.

Πόσο αναίσθητοι είμαστε οι άνθρωποι, όταν μας επιτρέπουμε να επιβάλλουμε τη ντροπή σε κάποιον.

Πόσες φορές μπορούσα να το κάνω σε κάποιον, ιδίως όταν με έκανε να ντραπώ, και πόσες φορές δεν το έκανα.

Μπράβο μου.

Γι'αυτό, μόνο καλές ποιότητες στη ζωή μου.

Οι νίκες μου

Να τις αναγνωρίζω.

Να τις γιορτάζω.

Να τις τιμώ.