My days are holidays

Καλά τα κατάφερα.

Σε σκοτεινό δωμάτιο κοιτάω το φεγγάρι ξαπλωμένη.

Οι λόφοι περιλούζονται το φως του.

Ακούω μουσική με αρμονίες διεισδυτικές της ψυχής.

Και το κρεβάτι μου με αγκαλιάζει 

Χρειάζεται να χτίζουμε κάτι μεγαλειώδες σε αυτή τη ζωή για να πούμε ότι αξίζει;

Τα δέντρα απλά υπάρχουν.

Δεν προβληματίζονται αν αξίζουν και γιατί.

Το ποτάμι σίγουρο μαζεύει στην αγκαλιά του μικρότερα και τα καταλήγει σε μια ακόμα μεγαλύτερη.

Αταλάντευτα σοφά, χωρίς αμφιβολίες και ενοχές.

Το να υπάρχω μου δίνει χαρά και ευτυχία.

Αγγίζω κάτι από τη σοφία των δέντρων;

Είναι η θεϊκότητα της ζωής;

Ο Χάξλευ έπαιρνε μεσκαλίνη.

Εγώ ακόμα τίποτα. 

Απλά δε μαζοχίζομαι να παρεμποδίζω τις κυτταρικές μου λειτουργίες με τοξικό νοητικό θόρυβο.

Στο σχολείο με λέγανε φυτό.

Καθοριζόμενο από το όνομά μου πλέον, απολαμβάνω τις ιδιότητες αυτού.

Χορός

Βηματιαίο μουσικό κομμάτι.

Το χορεύω μυσταγωγικά σε άδεια παραλία.

Μπαλέτο, belly dance ή πολεμικός χορός;

Άνευ σημασίας.

Ο ήλιος, ο αέρας και η αλμύρα χτυπάνε το εκτεθειμένο σώμα.

Κάθε βήμα και πιο δυνατό βλέμμα.

Ελεύθερο και γραμμικό σώμα χαράζει γραμμές στην άμμο.

Πιο πέρα, τρεις άντρες κοιτάζουν.

Διακριτικά, ξαφνιασμένα, αδιάκριτα;

Άνευ σημασίας.

Τυχαία προσωπική ιέρεια.

Ή πρωταγωνίστρια;

Άνευ σημασίας.

Τυχαίος ερωτισμός.

Ή γοητεία;

Άνευ σημασίας.

Ωραία στιγμή.

Ορεινά παράλια νομού Λαρίσης

Ξαπλωμένη στο νυχτερινό δρόμο,
σε μια σκιερή στροφή,
στην άκρη του ορεινού χωριού
κοιτούσα τα αστέρια.
Μόλις είχα χαμηλώσει τη μουσική
και άκουσα την ανάσα μου,
βαθιά, κοφτή και συνειδητή,
όπως όταν παίρνουμε δύναμη.
Νικούσα το φόβο μου
για το μεγαλείο του έναστρου θόλου.
Με νικούσε η έξαψη.
Άκουγα τη βοή της μακρινής θάλασσας,
γέμιζε μπάσο τα μεσαία της ανάσας μου.
Οι τσέπες γεμάτες κάστανα που μάζευα στο δρόμο.
Χόρευα κάτω από ένα δέντρο
κλωτσώντας παιδικά τις αιχμηρές άδειες μπάλες.
Είχα εμπιστοσύνη.
Στους ήχους, το δάσος, το σκοτάδι, τα αστέρια.
Ήταν όλα εκεί για μένα.
Ακόμα και η υγρασία της απογευματινής βροχής.

Αγαπημένα μέρη που πάντα ήθελα να τα ζήσω το φθινόπωρο.
Γράφω στο σκοτάδι και οικεία ακούω τους κατά τα άλλα τρομαχτικούς ήχους από τα κάστανα που πέφτουν με ορμή στο πλακόστρωτο.

Γκάζια

Πολλά γκάζια τελευταία.

Σκοτεινοί δρόμοι,

ήχοι μηχανής που γρυλίζουν υποχθόνια.

Η θέση του συνοδηγού σε γρήγορα αυτοκίνητα και η υπέρβασή της.

Ακουμπάς όρια δικά σου που σε φτάνει άλλος.

Τον εμπιστεύεσαι για να τον αφήσεις.

Εθισμός.

Προφίλ οδηγών αναδύονται ως μυθικά στο σκοτάδι των γρήγορων εναλλαγών.

Το στομάχι πάει να βγει και γίνεται ερωτικό.

Μη συνειδητά υποτακτικό.

Απλά ένας διακόπτης πατιέται.

Της μηχανής και του σκοταδιού.

Και με παρασύρει.

Χορεύω του κινδύνου να τον αποπλανήσω.

Τον θέλω επικίνδυνα πιστό μου.