Ορεινά παράλια νομού Λαρίσης

Ξαπλωμένη στο νυχτερινό δρόμο,
σε μια σκιερή στροφή,
στην άκρη του ορεινού χωριού
κοιτούσα τα αστέρια.
Μόλις είχα χαμηλώσει τη μουσική
και άκουσα την ανάσα μου,
βαθιά, κοφτή και συνειδητή,
όπως όταν παίρνουμε δύναμη.
Νικούσα το φόβο μου
για το μεγαλείο του έναστρου θόλου.
Με νικούσε η έξαψη.
Άκουγα τη βοή της μακρινής θάλασσας,
γέμιζε μπάσο τα μεσαία της ανάσας μου.
Οι τσέπες γεμάτες κάστανα που μάζευα στο δρόμο.
Χόρευα κάτω από ένα δέντρο
κλωτσώντας παιδικά τις αιχμηρές άδειες μπάλες.
Είχα εμπιστοσύνη.
Στους ήχους, το δάσος, το σκοτάδι, τα αστέρια.
Ήταν όλα εκεί για μένα.
Ακόμα και η υγρασία της απογευματινής βροχής.

Αγαπημένα μέρη που πάντα ήθελα να τα ζήσω το φθινόπωρο.
Γράφω στο σκοτάδι και οικεία ακούω τους κατά τα άλλα τρομαχτικούς ήχους από τα κάστανα που πέφτουν με ορμή στο πλακόστρωτο.