Άσκηση ευγνωμοσύνης #54 ξεβολέματος #35 Cyclades Regatta

Πέρυσι, ο πρώην σύντροφός μου με είχε εμποδίσει να κάνω κάτι που ήθελα πολύ.

Και το έχασα.

Φέτος, αυτός έχει φύγει από τη ζωή μου, ενώ αυτό που έχασα μου ήρθε στο υπερπολλαπλάσιο.

Η ζωή ξέρει.

Ευγνωμοσύνη.

Όσο για το ξεβόλεμα..

17 ώρες πλεύσης, αϋπνίας, κρύου, 8 μποφόρ, νηνεμίας και ταλαίπωρων καταστάσεων.

Δεν έχω κουραστεί πιο πολύ στη ζωή μου.

Αλλά.

Η ανταμοιβή, υπέροχη.

Αυτά που ζω, αδιανόητα.

Οι σχέσεις που χτίζονται, δυνατές.

Οι γνωριμίες που γίνονται, ευμεγέθεις.

Το καλύτερο, αλλάζει η εικόνα του εαυτού.

Αρχίζω και πιστεύω ότι δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορούμε να είμαστε, ονειρευόμαστε, κάνουμε.

Πώς είναι η νύχτα του;

Καληνύχτα από τη νύχτα του.

Πώς είναι άραγε η νύχτα του;

Ξέρω πώς είναι το φιλί του.

Ανάλαφρο και φυσιολογικό.

Ανάλαφρο, ως πρώτο και τελευταίο.

Φυσιολογικό, ως οικείο.

Ξέρω πώς είναι η αγκαλιά του.

Ανάλαφρη και φυσιολογική.

Ξέρω πώς είναι το "μαζί" μαζί του.

Ανάλαφρο και φυσιολογικό.

Πώς είναι άραγε η νύχτα του;

Ανάλαφρη και φυσιολογική;

Η μουσική του γλυκιά και όμορφη.

Ελπίζω και η νύχτα του.

Το χρειάζεται.

Άσκηση ξεβολέματος #34 Φεγγάρι

Το φεγγάρι έδειχνε το δρόμο για το σπίτι μου και στη Φολέγανδρο, αλλά και στην Αθήνα.

Χτες και σήμερα έκανα από τα μεγαλύτερα ξεβολέματα.

Έδειξα ευαλωτότητες και επιθυμίες.

Πευκοβελόνες - La dolce far niente

Είμαι γυμνή στο δωμάτιο.

Το σώμα μου καίει

και τα βρεγμένα μαλλιά το δροσίζουν.

Τα πεύκα, οι φιστικιές και η θάλασσα με κρύβουν ιδιωτικά.

Είναι σούρουπο και ξαπλώνω στο κρεβάτι για να γράψω τις σκέψεις μου.

Ακούω το κύμα.

Κοιμήθηκα για μεσημέρι με το μαγιώ.

Λευκό και μικρό.

Όπως αρμόζει στις Κυκλάδες.

Ξύπνησα με τσίμπημα κουνουπιού στο μάγουλο,

όπως τα μικρά παιδιά.

Το μελαχρινό σώμα σε αντίθεση με τα λευκά σεντόνια και τους τοίχους,

αρμονικό με το χρώμα του ξύλου στα κουφώματα.

Ωραίο να μην έχεις να κάνεις τίποτα.

Ωραίο να βαριέσαι.

Ωραίο να υπάρχουν στιγμές χωρίς σκοπό ή νοθεία σκοπού.

Ωραίο να περιφέρεσαι.

Βάνα Καρούλου Λέκκα.

Καλέ, αυτή δεν έχει αφήσει Κυκλάδα για Κυκλάδα.

Τυχαίες σκέψεις ενώ έπλενα τα δόντια μου

Όταν μένεις σε νησί ακούς μηχανοκίνητο και δεν ξέρεις τι είναι, μηχανάκι ή πλεούμενο.

Όταν κερνάω έναν άντρα είναι είτε επειδή τον εκτιμώ, είτε επειδή τον σουτάρω.

Έναν άντρα όταν τον γνωρίζω και μου αρέσει θέλω να τον κερνάω ελάχιστα.

Η ευγένεια και ο καθωσπρεπισμός μολύνουν την οποιαδήποτε "βρώμικη" έλξη αρχίζω να νιώθω για αυτόν.

Αν υπάρξει εκτίμηση, θα φανεί αργότερα.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #53 ξεβολέματος #33 συγχώρεσης #10 Φολέγανδρος

Οι μέρες είναι όμορφες.

Δεν υπάρχουν πολλά να συγχωρήσω.

Μόνο αυτές τις κακότροπες που μάλωναν με όλο το πλοίο και ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου.

Όπως και κάποιους μαγαζάτορες που μοιάζουν να είναι οι ιδιοκτήτες του ναού και εμείς οι προσκυνητές, αλλά χαλαρώνουν μετά και η κουβέντα γίνεται όπως πρέπει, με γέλια και οικειότητα.

Ευγνωμοσύνη για τα άπειρα.

Ξεβόλεμα: να ακούω τους εσωτερικούς μου ρυθμούς μεταξύ αδρεναλίνης και ηρεμίας, εξερεύνησης και ακινησίας.

Στιγμή της ημέρας:

επιστροφή στο σπίτι μετά την εξερεύνηση όλου του νησιού, βατού και μη οδικού δικτύου, που γεμίζει ταυτόχρονα τις αισθήσεις, παφλασμός κυμάτων, ο αέρας στις γρίλιες, το φως του φεγγαριού στην κουρτίνα, οι περίοπτοι που χορεύουν και μυρωδιά από vegan μαγειρευτό φαγητό.

Μια μέρα τελείωσε.

Μια μέρα ξεκινάει.

Ευγνωμοσύνη και για το νησιώτικο χτιστό κρεβάτι που με κοίμισε τόσο ευχάριστα χτες.

oVerdose

Για πρώτη φορά και τόσο μαζικά κάνω αυτά που θέλω.

Χωρίς περιστροφές.

Ασύστολα.

Χωρίς φραγμούς.

Και ανακαλύπτω τον παράδεισο και την κόλαση μαζί.

Το μυαλό μου βλέπει τις προοπτικές και βάζει τη φαντασία να τρέχει με χίλια που τελικά δεν την αντέχει.

Πόσα απωθημένα και σκοτεινά μονοπάτια έχω ακόμα να εξερευνήσω;

Η λογική ποιας σχέσης θα μπορούσε να με κρατήσει;

Ποια λογική γενικότερα;

Αυτή η άβυσσος με περιμένει να πέσω μέσα της και να σνιφάρω αδρεναλίνη και φόβο απουσία κάθε ελέγχου και αυτοπεριορισμού.

Πόσες στερήσεις, πόσοι φόβοι, πόσοι περιορισμοί είναι να διευθετηθούν;

Όλα ή τίποτα.

Πάντα πήγαινα για το όλα, απλά δεν το ήξερα.

Δε μπορώ ακόμα να αγαπήσω, η άβυσσος αυτή έπεται της δικής μου.

Αλλά βλέπω τα όριά της, δεν τα νιώθω, μόνο τα αντιλαμβάνομαι με το μυαλό που υπερλειτουργεί.

Και θα καεί: αν όλα αυτά που αρχίζω και είμαι και ζω μπορούσα να είμαι και να ζω χρόνια πριν, πώς θα ήταν;

Αχνοβλέπω το βαθύτερο εαυτό και το δυναμικό μου που υλοποιείται και το καημένο μυαλό μου καταστρέφεται μέσα σε βάναυσα ερωτήματα.

Πώς θα ήταν αν ήταν χρόνια πριν έτσι, αν ήμουν ανεμπόδιστη να είμαι αυτή που είμαι;

Θα μου φτάσει ο χρόνος να καλύψω τα χαμένα;

Θα μου φτάσει ο χρόνος;

Θα μου φτάσει ο χρόνος να φτάσω εκεί που θα έφτανα;

Να τα ζήσω όλα όσα έπρεπε να ζήσω;

Μυρίζει καμένο.

Και δεν είναι η Γλυφάδα.

Το Las Vegas των εποχών

Μόλις προχτές συνειδητοποίησα ότι μάλλον πέρασα μακρόχρονη κατάθλιψη στην εφηβεία μου.

Και ηρεμεί το μέσα μου, γιατί εξηγεί πολλά.

Δε θέλω να μεγαλώσω, θέλω να είμαι σε ένα stage να παίζω μουσική και να χορεύω.

Δε μπορώ να κοιμηθώ τις καλοκαιρινές νύχτες, πώς να τις αφήσω να πάνε χαμένες;

Αυτή η αίσθηση του επικείμενου ανεκπλήρωτου.

Πώς να την αφήσω;

Μένω στην πόλη άδεια με την ηρεμία ότι θα φύγω.

Απολαμβάνω μια ακόμα οριακή γραμμή.

Τι αίσθηση.

Εξάρτηση από την αδρεναλίνη και την έκσταση.

Τι περίεργο παιχνίδι παίζεται μέσα μου;

Αδιάκοπος τζόγος.

Και η καλοκαιρινή νύχτα η κόκα του.

Γιατί να κοιμηθούμε;

Εδώ η ρουλέτα, εδώ και τα ζάρια.

Το Las Vegas των εποχών.

Καλοκαίρι.

Μικρός που είναι ο κόσμος

Δυό φίλοι μιλάνε για

το σαββατοκύριακό τους.

Ας τους πούμε Χ. και Γ.

Ο Χ. δείχνει στο Γ. φωτογραφίες από την εκδρομή του σε νησί.

Ο Γ. αναγνωρίζει αυτή με την οποία "έπαθε την πλάκα της ζωής του" την Παρασκευή σε ένα πάρτυ.

Ο Χ. του είπε ότι τη γνώρισε στην εκδρομή.

Ο Χ. δεν το είπε, αλλά ξέρουμε ότι τη γούσταρε και αυτός, της το έδειχνε σε όλη την εκδρομή με πολύ τρυφερό τρόπο, σχεδόν πατρικό.

Και για τον Γ. ξέρουμε ότι της το έδειχνε με τη γεωγραφική εγγύτητά του δίπλα της όλο το βράδυ και αποκορύφωμα το βλέμμα του, όταν την καληνύχτιζε και ζητούσε να τη ξαναδεί.

Της θύμισε έναν πρώην της.

Πώς τα ξέρουμε όλα αυτά;

Μου τα είπε ο Χ. ξεκινώντας τη φράση του "Μικρός που είναι ο κόσμος".

Μιλούσαν για μένα.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #52 ξεβολέματος #32

Η κολύμβηση πριν τη βροχή.

Η αναζήτηση της ποιότητας και ο μη συμβιβασμός.

Η αποφυγή εντάσεων και η απομάκρυνση ενοχλητικών ερεθισμάτων.

Η εύρεση, ενδεχομένως, αυτού που έψαχνα.

Ή η κατανόηση της αιτίας που δε με άφηνε να κάνω κάποια πράγματα.

Αρχίζω να βρίσκω αυτά που με "πληρώνουν" μέχρι το βαθύ είναι μου, όλη την ιστορία μου.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #51 ξεβολέματος #31 Άνδρος & Paul

Ζω μια διαρκή πενθήμερη.

Οι αισθήσεις μου θα εκραγούν.

Φοράω ορειβατικά σανδάλια, κοκτέιλ φόρεμα, κόκκινο κραγιόν και δαντελένιο μαύρο σακάκι.

Χωρίς μακιγιάζ, χωρίς χτένισμα.

Ο αέρας φυσάει πάνω από τα κεφάλια μας άγρια, αρχοντικά και νοσταλγικά.

Βλέπω το φεγγάρι, το σκοτεινό όγκο του βουνού, τους φοίνικες της πισίνας, ακούω τα καμπανάκια, τα μαντάρια, την κιθάρα των 90s και ζω παρόν και παρελθόν μαζί.

Τρώμε, γελάμε, κολυμπάμε, σχολική εκδρομή.

Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να λάμψει όσο θέλει.

Είμαι γεμάτη.

Είμαι ευτυχισμένη.

Ο Paul χτες, γείτονας καλός, τον επισκέφτηκα για ένα πάρτυ γελώντας, χορεύοντας και χοροπηδώντας για δύο ώρες.

Έξαψη.

Διερύνομαι να χωρέσω την ευτυχία.

Ευχαριστώ εμένα που βγαίνω κι άλλο από ξεβολέματα.

Θα βάλω και την αγάπη στο παιχνίδι.

Το και.

Σιγά σιγά.

Καληνύχτα καλοκαίρι!

Είμαι εσύ.

Πάμε να κοιμηθούμε, έχουμε κι άλλη μέρα αύριο.

Προστασία

Δε μου ήταν εύκολο, αλλά μου ήταν σωστό.

Και είμαι περήφανη που διάλεξα το σωστό.

Προστάτευσα τους εαυτούς μας από φθορά και ξεπέσματα.

Και έτσι κρατάμε τα καλά αλώβητα.

Με ρώτησες πώς το ξέρω.

Ξέρω τον εαυτό μου και αυτό αρκεί.

Ωραία κολώνια..

Σκέψη: θα μπορούσε να είναι και άσκηση ξεβολέματος, αλλά θα χαλούσα την αρίθμηση.

Κακοποίηση

Στη ζωή, η κακοποίηση με τρυφερό τρόπο λέγεται χειραγώγηση.

Στο σεξ, το ίδιο πράγμα λέγεται ηδονή.

Να ξέρουμε τι επιλέγουμε και πού.

Άσκηση ευγνωμοσύνης #50 ξεβολέματος #30 Μύκονος

Όλη η Μύκονος.

Όλη η εμπειρία.

Ένα τεράστιο out of the comfort zone.

Μια τεράστια κατάκτηση.

Μια λάμψη της αυθεντικότητας, του αυθορμητισμού και η επιβεβαίωσή τους.

Κάπου έγραψα ότι αν ήθελα να κάνω κάτι χωρίς κάποιο κόστος ήταν να είμαι και σταρ.

Στο νησί αυτό ήμουν μια αυθόρμητη σταρ.

Και μου το αναγνώριζαν, φαινόταν.

Μου έκαναν ξεναγήσεις, με ζητούσαν για επαγγελματικές φωτογραφίσεις, σχολίαζαν το στυλ μου, τον τύπο και την προσωπικότητά μου και εγώ απλά ήμουν ο εαυτός μου.

Γνώρισα ανθρώπους με τη δική τους λάμψη, το δικό τους σταριλίκι και ταιριάζαμε, ένιωθα οικεία.

Έγινα, ένιωσα ντόπια.

Η Μύκονος είναι δική μου.

Μπορεί και άλλων.

Αλλά σίγουρα και δική μου.

Την ξέρω καλά, την έψαξα και την αγάπησα.

Έχει τη φυσιολατρία και την αισθητική της πολυτέλειας σε ισορροπία.

Και το Μάιο ο κόσμος δεν παρασιτεί, είναι εκεί για να διακοσμεί, όχι να κατακρεουργεί.

Κάποια στιγμή θα σας συστήσω τη δική μου Μύκονο.