Δεν υπάρχουν πολλά να συγχωρήσω.
Μόνο αυτές τις κακότροπες που μάλωναν με όλο το πλοίο και ήρθαν και κάθισαν δίπλα μου.
Όπως και κάποιους μαγαζάτορες που μοιάζουν να είναι οι ιδιοκτήτες του ναού και εμείς οι προσκυνητές, αλλά χαλαρώνουν μετά και η κουβέντα γίνεται όπως πρέπει, με γέλια και οικειότητα.
Ευγνωμοσύνη για τα άπειρα.
Ξεβόλεμα: να ακούω τους εσωτερικούς μου ρυθμούς μεταξύ αδρεναλίνης και ηρεμίας, εξερεύνησης και ακινησίας.
Στιγμή της ημέρας:
επιστροφή στο σπίτι μετά την εξερεύνηση όλου του νησιού, βατού και μη οδικού δικτύου, που γεμίζει ταυτόχρονα τις αισθήσεις, παφλασμός κυμάτων, ο αέρας στις γρίλιες, το φως του φεγγαριού στην κουρτίνα, οι περίοπτοι που χορεύουν και μυρωδιά από vegan μαγειρευτό φαγητό.
Μια μέρα τελείωσε.
Μια μέρα ξεκινάει.
Ευγνωμοσύνη και για το νησιώτικο χτιστό κρεβάτι που με κοίμισε τόσο ευχάριστα χτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου