Και ας μην ήταν ο ρόλος μου να το κάνω.
Νίκη για μια ομάδα 10 και ατόμων.
Κάποιος έπρεπε να το κάνει.
Και δε περίμενα να δω ποιος.
Ήξερα.
17.11.22
10.11.22
Συνονθύλευμα
Εικόνων, αισθήσεων, παραστάσεων.
Νυχτερινός Λυκαβηττός, αστικό Κολωνάκι.
Φιλιά που διαχέονται στη μνήμη.
Κλιμακούμενες αγκαλιές.
Τον διαβάζω.
Δεν είναι καλλιτέχνης.
Είναι μηχανικός.
Δε θα τον δημιουργήσω.
As-is.
Γελάμε ανάλαφρα.
Φιλιόμαστε με γέλια.
Ο λαιμός του είναι θελκτικός.
Φιλιόμαστε με πάθος.
Ύλη σε σύντηξη.
Δεν ήθελα να φύγω.
Ανέμελα, παιδικά, χαρούμενα.
Δε θα κρατήσει.
Δε θα μπορέσει να με κρατήσει.
1.11.22
Your love is an echo 2
Πέρασαν 2-3 μήνες που άκουγα τις μουσικές σου.
Και σε σκεφτόμουν.
Και φανταζόμουν.
Και σε σκεφτόμουν.
Και τώρα είναι όπως φανταζόμουν.
Και τα συναισθήματα ξανανιώθουν, ανακινούνται.
Δύσκολο, παγωμένα συναισθήματα που ξεκοκαλώνουν.
Ξέρω ότι με αγαπάς.
Η αγάπη σου είναι ηχώ.
Λείπει το πρωταρχικό ερέθισμα, αλλά επικρατεί ο απόηχος.
Και με κάνει να χαμογελώ, να ονειρεύομαι, να νιώθω έφηβη.
Και είναι σπάνιο.
Τι να το κάνω το άλλο παιδί που μου δίνει το πρωταρχικό ερέθισμα, αλλά δεν ξέρω για τον απόηχο;
Τι να το κάνω το άλλο παιδί που είναι στρωμένο, ενώ εγώ όχι,
πώς θα αποκαλύψω όλο μου τον παραλογισμό, όλη μου την ηχώ χωρίς να φοβάμαι επειδή δεν είναι και αυτός έτσι;
Στην ηχώ μπορώ απλά να είμαι εγώ: ηχώ.