Όσο υπήρχε, ένιωθα σίγουρη.
Τώρα δεν ξέρω τι.
Μια δεκαετία ακόμα πέρασε.
Η πιο μεστή της ζωής μου.
Έζησα τα απωθημένα μου, πέρασα ανένοχα από όσα (αυτο)καταστροφικά σκοτάδια είχα και μετά από φόβους και φαντάσματα, ώσπου να φτάσω εδώ.
Να νιώθω ότι πατάω στεριά.
Έχοντας συγχωρέσει και συγχωρεθεί.
My love was an echo.
Εγώ και εγώ σε σχέση ηχούς.
Εδώ και μακριά.
Ακούω λιγότερο την ηχώ.
Χάνεται, την χάνω.
Ερχόμαστε πιο κοντά.
Κάνω τα κομμάτια δικά μου.
Ο Σταμάτης, το μεγάλο ονειρικό σύμβολο,
πυξίδα του πού είμαι, τι κάνω, ποια είμαι.
Τον άφησα πίσω, η δουλειά του τελείωσε.
Δε χρειάζομαι πια το σύμβολο του εαυτού μου.
Τώρα με έχω.
"Your love is an echo.
I never wanted you to go.
You needed time.
Your love is an echo."
Μοιάζαμε.
Ακόμα και στον κυνόδοντα του χαμόγελου.
Είμαι εντάξει και με τον θάνατο.
Τον δικό μου και των αγαπημένων μου.
Έχω πει όσα θα ήθελα.
Θα μπορούσα να πεθάνω και αύριο.
Χωρίς πνιγηρές εκκρεμότητες, ανάλαφρη.
Από την αρχή μέχρι και το τέλος,
αυτή την δεκαετία έκλεινα λογαριασμούς,
σα να προγραμματίστηκα στα 30 και ολοκλήρωσα στα 40.
Αν όχι όλους, το πιο σημαντικό μέρος τους.
Γι'αυτό και άρχισα να φαντάζομαι το μέλλον όχι πια εκφοβιστικό,
αλλά σαν χώρο εξέλιξης.
Ευχαριστώ τη μάνα μου που υπόμεινε τους πόνους της γέννας.
Ξανά αυτήν και τον πατέρα μου που με μεγάλωσαν να μπορώ να φτάσω ως εδώ και ως τέτοια.
Να βρίσκομαι σε αυτό το περίεργο ταξίδι που λέγεται ζωή.
Που έχει αρχή, μέση, τέλος.
Και που μάλλον είμαι στη μέση.
Ίσως την έχω περάσει.
Σύνεση και σοφία μου εύχομαι για το υπόλοιπο.
Αγάπη που δεν την ήθελα.
Ενσυναίσθηση που δεν την ήξερα.
Θάρρος να ικανοποιώ την περιέργεια και την αδρεναλίνη.
Ποιότητα για μένα.
Και υγεία, υγεία, υγεία!
Φοράω νάρθηκα, τραυματισμένη στο δεξί χέρι.
Κουρασμένη από μια αποτοξινωτική δίαιτα.
Αλλά πιο δυνατή από ποτέ.
Με ανθρώπους κοντά μου.
Με νέα αγάπη που δεν ήξερα.
Με παιδική πληρότητα και ηρεμία.
Και παιδική φάτσα, ακόμα :)
Χρόνια μου πολλά.
