Μακρινός επισκέπτης

Ξαναήρθε.

Μετά από καιρό.

Και με τρόμαξε.

Το κρεβάτι μου έγινε πλάτωμα μάχης.

Ο ύπνος πολυπόθητη νίκη που δεν ερχόταν.

Πλησίαζε και έμοιαζε με προδοσία.

Το σώμα κοκαλωμένο από εκρήξεις πόνου.

Τα άκρα έφυγαν με τις πρώτες απώλειες.

Οι ώρες ακίνητες και αυτές, μετέωρες μοιρολογίστρες που δεν έφερναν το φως.

Το φως ήρθε, 

μετράω θύματα και αγνοούμενους.

Ετοιμάζομαι για την επόμενη φορά.

Ένα άγριο αγόρι

Η παραλία ήταν δική μας.
Απλωτή, φωτεινή, νοσταλγική και οικεία.
Τον κοιτούσα στη θάλασσα.
Βράχος άκαμπτος και ασμίλευτος.
Άγριες γραμμές, σκληρές.
Μεγάλη αντίθεση με το νερό.
Και ταιριαστή.

Τον πλησίασα.
Με πήρε στην αγκαλιά του,
στιβαρός και σίγουρος.
Με περίμενε,
βράχος το κύμα.
Κυμάτιζε το μέσα μου
και ας ήταν η θάλασσα γαλήνια σαν αυτόν.
Με κλειστά μάτια, τον τύλιξα και με τύλιξε.
Μοιραζόμασταν τις σταγόνες στα μάγουλά μας.
Οι αντανακλάσεις λαμπύριζαν το σκοτεινό σύμπαν μου.
Άκουγα την ηρεμία του νερού και
το μυαλό υπέγραφε μια ευτυχισμένη στιγμή.

Καθαρές γραμμές στο ατάραχο πρόσωπο.
Βλέμμα σκοτεινό και τρυφερό.
Ατόφιος και ασμίλευτος.

Ένα άγριο αγόρι.

Μεγάλη αντίθεση.
Ταιριαστή.
Στα βράχια δείχνει η θάλασσα την αγριότητά της.
Ρευστότητα και στερεότητα.
Σφοδρή έλξη.
Διά της αντιθέσεως ορισμοί.
Ως συγκρούσεως.

Some kind of love

Άνθρωποι και αστέρια

Ταξιδεύουμε μέσα στη σκόνη.

Και τον χρόνο.

Το μούχρωμα υπενθυμίζει πως όλα κάποτε τελειώνουν.

Και η διάρκειά μας γραμμή στον ουράνιο θόλο του χρόνου.

Στο νυχτερινό βουνό τα έθνη του κόσμου έσπευδαν είτε να βρουν το ζεστό κρεβάτι τους, είτε να ξεμυτίσουν λίγο ακόμα από τις ζωές τους.

Κινούμενοι φακοί σε κεφάλια γίνονταν αστέρια στις δικές τους συναστρίες κολυμπώντας στο μεγάλο γαλαξία μας.

Ουρανοί σε αντικατοπτρισμό.

Κοιτούσαμε.

Τις ζωές μας και τα αστέρια.

Και αυτά εμάς.