Ένα άγριο αγόρι

Η παραλία ήταν δική μας.
Απλωτή, φωτεινή, νοσταλγική και οικεία.
Τον κοιτούσα στη θάλασσα.
Βράχος άκαμπτος και ασμίλευτος.
Άγριες γραμμές, σκληρές.
Μεγάλη αντίθεση με το νερό.
Και ταιριαστή.

Τον πλησίασα.
Με πήρε στην αγκαλιά του,
στιβαρός και σίγουρος.
Με περίμενε,
βράχος το κύμα.
Κυμάτιζε το μέσα μου
και ας ήταν η θάλασσα γαλήνια σαν αυτόν.
Με κλειστά μάτια, τον τύλιξα και με τύλιξε.
Μοιραζόμασταν τις σταγόνες στα μάγουλά μας.
Οι αντανακλάσεις λαμπύριζαν το σκοτεινό σύμπαν μου.
Άκουγα την ηρεμία του νερού και
το μυαλό υπέγραφε μια ευτυχισμένη στιγμή.

Καθαρές γραμμές στο ατάραχο πρόσωπο.
Βλέμμα σκοτεινό και τρυφερό.
Ατόφιος και ασμίλευτος.

Ένα άγριο αγόρι.

Μεγάλη αντίθεση.
Ταιριαστή.
Στα βράχια δείχνει η θάλασσα την αγριότητά της.
Ρευστότητα και στερεότητα.
Σφοδρή έλξη.
Διά της αντιθέσεως ορισμοί.
Ως συγκρούσεως.

Some kind of love