Έζησα καλοκαιρινές νύχτες σε θάλασσες σα λίμνες που χόρευαν γύρω μου κύκνοι.
Κομψοί, περήφανοι και συγχρονισμένοι.
Πάνω σε κύκνο και εγώ. Το ιστιοφόρο μας.
Ο αέρας και ο Vangelis έδιναν τον ρυθμό.
Και εμείς απλά κοιτούσαμε χαμένοι στην ομορφιά της αρμονίας και στη μητρική αγκαλιά της θάλασσας.
Μια θάλασσα που σε απειλεί με 3 μέτρα κύματα και μετά σε αγκαλιάζει,
σε κουράζει, σε γαληνεύει, σε διώχνει πιο μακριά, σε κρατά ακίνητο κάτω από ένα φάρο,
σε κάνει να νιώθεις θεός, σε κάνει να νιώθεις αδύναμος και θα σε καταπιεί,
σε γεμίζει αρμύρα, ρυτίδες και αέρα στο πρόσωπο,
σου αγριεύει το μέτωπο και το βράδυ σε κάνει ευτυχισμένο,
σε κοιμίζει με ρεστία και σε ξυπνά με ένα μπλε γύρω σου με άλλα λευκά κατάρτια,
σε καλεί να την κατακτήσεις νύχτα και τη μέρα σε ξερνάει,
σου μαθαίνει να τη συνηθίσεις απρόβλεπτη και κυκλοθυμική.
Η αυγουστιάτικη θάλασσα του Αιγαίου σου δείχνει την ελευθερία.
Άγρια και εθιστικά.
