oVerdose

Για πρώτη φορά και τόσο μαζικά κάνω αυτά που θέλω.

Χωρίς περιστροφές.

Ασύστολα.

Χωρίς φραγμούς.

Και ανακαλύπτω τον παράδεισο και την κόλαση μαζί.

Το μυαλό μου βλέπει τις προοπτικές και βάζει τη φαντασία να τρέχει με χίλια που τελικά δεν την αντέχει.

Πόσα απωθημένα και σκοτεινά μονοπάτια έχω ακόμα να εξερευνήσω;

Η λογική ποιας σχέσης θα μπορούσε να με κρατήσει;

Ποια λογική γενικότερα;

Αυτή η άβυσσος με περιμένει να πέσω μέσα της και να σνιφάρω αδρεναλίνη και φόβο απουσία κάθε ελέγχου και αυτοπεριορισμού.

Πόσες στερήσεις, πόσοι φόβοι, πόσοι περιορισμοί είναι να διευθετηθούν;

Όλα ή τίποτα.

Πάντα πήγαινα για το όλα, απλά δεν το ήξερα.

Δε μπορώ ακόμα να αγαπήσω, η άβυσσος αυτή έπεται της δικής μου.

Αλλά βλέπω τα όριά της, δεν τα νιώθω, μόνο τα αντιλαμβάνομαι με το μυαλό που υπερλειτουργεί.

Και θα καεί: αν όλα αυτά που αρχίζω και είμαι και ζω μπορούσα να είμαι και να ζω χρόνια πριν, πώς θα ήταν;

Αχνοβλέπω το βαθύτερο εαυτό και το δυναμικό μου που υλοποιείται και το καημένο μυαλό μου καταστρέφεται μέσα σε βάναυσα ερωτήματα.

Πώς θα ήταν αν ήταν χρόνια πριν έτσι, αν ήμουν ανεμπόδιστη να είμαι αυτή που είμαι;

Θα μου φτάσει ο χρόνος να καλύψω τα χαμένα;

Θα μου φτάσει ο χρόνος;

Θα μου φτάσει ο χρόνος να φτάσω εκεί που θα έφτανα;

Να τα ζήσω όλα όσα έπρεπε να ζήσω;

Μυρίζει καμένο.

Και δεν είναι η Γλυφάδα.