Σε σκοτεινό δωμάτιο κοιτάω το φεγγάρι ξαπλωμένη.
Οι λόφοι περιλούζονται το φως του.
Ακούω μουσική με αρμονίες διεισδυτικές της ψυχής.
Και το κρεβάτι μου με αγκαλιάζει
Χρειάζεται να χτίζουμε κάτι μεγαλειώδες σε αυτή τη ζωή για να πούμε ότι αξίζει;
Τα δέντρα απλά υπάρχουν.
Δεν προβληματίζονται αν αξίζουν και γιατί.
Το ποτάμι σίγουρο μαζεύει στην αγκαλιά του μικρότερα και τα καταλήγει σε μια ακόμα μεγαλύτερη.
Αταλάντευτα σοφά, χωρίς αμφιβολίες και ενοχές.
Το να υπάρχω μου δίνει χαρά και ευτυχία.
Αγγίζω κάτι από τη σοφία των δέντρων;
Είναι η θεϊκότητα της ζωής;
Ο Χάξλευ έπαιρνε μεσκαλίνη.
Εγώ ακόμα τίποτα.
Απλά δε μαζοχίζομαι να παρεμποδίζω τις κυτταρικές μου λειτουργίες με τοξικό νοητικό θόρυβο.
Στο σχολείο με λέγανε φυτό.
Καθοριζόμενο από το όνομά μου πλέον, απολαμβάνω τις ιδιότητες αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου