Η πρώτη.
Πιο πριν του ψιθύριζα στο αυτί να μην τους ενοχλήσουμε.
Του λέω "Πάμε;"
Πριν προλάβω να πάρω το πανωφόρι μου, τα χείλη του κόλλησαν στα δικά μου
και γνωρίστηκα με τη γλώσσα του.
Το πρώτο.
Πάλι έτρεμα.
Μου έπιασε το χέρι.
Και έτρεμε.
Ήταν το δικό μου.
Του το έσφιγγα με δύναμη,
αμηχανία και ένταση.
Του είπα "ζαλίζομαι".
Μου χαμογέλασε,
είπε "θα σε κρατήσω",
με πήρε αγκαλιά.
Φύγαμε τελευταίοι.
Είδα το χέρι του,
έτρεμε και αυτό.
Είδα να το αγγίζω.
Δεν το έκανα.
Κάπου μου τραγούδησε σε μια άδεια Ερμού,
μπροστά σε ένα μικρόφωνο και εγώ χόρευα.
Γελούσα δυνατά.
"2ο ραντεβού" του είπαμε. "Θα προσέξω", μας είπε. "Είστε οι αγαπημένοι μου", μας ξαναείπε.
Με έσφιξε πιο πολύ πάνω του.
Αλήθεια;
Μιλούσε και ήταν ένα χαμόγελο.
Ανάλαφρος, θετικός, παιδικός και περίεργος.
Ικανός, απλός και καλόψυχος.
Γενναίος και ευάλωτος.
Στο μυαλό μου τον αγκάλιαζα.
Η πολλοστή.
Με κρατούσε, όπως η νυχτερινή Αθήνα.
Με άφησε έξω από το αυτοκίνητό μου.
Μέσα στο αυτοκίνητο είχα ένα χαμόγελο.
Ήταν όλα κινηματογράφος.
Ακόμα και μετά τις 3 ώρες.
Απρόσμενα και ακλόνητα.
Ωραίος τύπος.
Μύρισα το άρωμά του στα μαλλιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου