Αντίπαλο δέος

Τα κορμιά μας στα μισάνοιχτα μπουρνούζια δε χρειάστηκε να γνωριστούν.

Τελετουργικά φιλιά σε ιερή αφωνία.

Θρησκευτική αποχαύνωση για αφοπλισμό. Με κρατούσε με αγκαλιά αρκούδας, σχεδόν μέσα του.

Οι αισθήσεις σε έκρηξη,

το μυαλό σε ακινησία.

Διαλογισμός.

Με έλουσε.

Με κάθισε και με έλουσε.

Έτρεμα μέσα σε γαλήνη.

Τον έσφιξα προστατευτικά πάνω μου όταν με οδήγησε να ακούσω την καρδιά του.

Γνήσια βλέμματα από άλλο πολιτισμό, γέφυρα στον ηχητικό χώρο του νερού.

Ευάλωτος, θαρραλέος, ηρωικός, πανύψηλος.

Θέλω τα μήκη και τα πλάτη αυτού του νέου γεωμετρικού τόπου.

Να τα εξερευνήσω, να μου ανοιχτούν, να ζήσω τα βιώματά τους.

Θαλασσοπόρος ασταμάτητη να με προικίσω με τον πλούτο δύο ωκεανών που συνευρίσκονται.

Νησιά Διομήδη.

Η ανάσα μου γίνεται δυνατή.

Σαν τη δική του μέσα στους ατμούς.

ΥΓ: Μετά τον ιερό τρόμο αρχίζει η ποίηση, έγραψε κάπου ο Καζαντζάκης.