Διακοπές

Οι μέρες ανάπαυλάς μου από εξερευνήσεις βάζουν πολύ βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο σε αυτογνωσία και συνειδητοποιήσεις. Έχω τόσο γεμάτες στιγμές και ταυτόχρονα υπάρχουν σκέψεις, προτάσεις, συντακτικά και γραμματικές που είναι τόσο έτοιμα να αποκαλυφθούν, σαν (αηδία) μπιμπίκι έτοιμο να σκάσει. Και όλα ζητάνε την αποδοχή μου. Οπότε ξαπλωμένη και μπαϊλντισμένη σε ένα κρεβάτι, δεν έχω πολλές αντιστάσεις.

Χτες συνειδητοποίησα ότι τρέχω να γλυτώσω από ή να επαληθεύσω το φόβο ότι δεν αξίζω να αγαπηθώ.

Και όσο γλυκό, φιλόξενο παιδί είμαι όταν νιώθω να με αγαπάνε, άλλο τόσο αγριεύω από συναισθηματική νέκρα και μπαίνω ετοιμοπόλεμα σε έναν αγώνα επιβίωσης με οποιονδήποτε απέναντί μου, όταν κάτι που νόμιζα για αγάπη πάψει, νιώθω σαν ορφανό και κυριαρχεί η αδρεναλίνη, να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.