Κατάλαβε ότι σοβαρολογώ και επιτέλους σταμάτησε να επιμένει.
Υλοποίησε το όνομά του.
Δεν είναι ότι δε με στενοχωρεί.
Όμως, το όραμα για τη ζωή μου είναι υπεράνω ονομάτων και προσώπων.
Μου άφησε παρακαταθήκη τις μουσικές του, το χώρο για το σκοτάδι μου, την ανάμνηση της ανένοχης παιδικότητας και έναν αιωρούμενο ρομαντισμό.
Χρωστούμενες αγκαλιές που δεν εκκρεμούν.
Τον ένιωσα οικείο σαν ερωτικό αδερφό.
Όχι τυχαία η φράση αδερφή ψυχή.
Αυτή του μοναχικού χαρταετού εαυτού μου.
Μου λείπει ήδη η δυνατότητά του.
Δεν ξανάνιωσα έτσι ενήλικη.
Ανάλαφρη και φυσιολογική, συνεχής.
Αλλά ξέρω πού κοιτάζω, εκεί που θέλω να πάω.
Δε νομίζω θα με προλάβει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου