βάζω και τα ακουστικά, τόσο μελετημένα στην αγορά τους, και νιώθω σα να γεμίζω το όπλο μου.
Πλένω τα δόντια μου και αναλογίζομαι.
Ακούω τις μουσικές σου, η διαύγεια του ήχου φτάνει μέχρι το στομάχι μου.
Σαν τη δική σου.
Με κοιτώ στον καθρέφτη σαν εκτελεστή στο καθήκον του,
James Bond του πόνου.
Ξέρω τι πρέπει να ξεπαστρέψω.
Τον πόνο της ιδανικής ανάμνησης. Ή την ίδια.
Μοιάζω μισή και πρέπει να σε χαλάσω για να ενοποιηθώ και πάλι.
Στη μέση της ημιπλατωνικής μας σχέσης, χωρίς φθορές, χωρίς πραγματικότητες,
κατέλαβες το βάθρο σου.
Αν είχα χρόνο μαζί σου, αν η πληρότητα συνέχιζε, αν δεν την άντεχα, ξέρω πώς θα σε γκρέμιζα.
Ξέρω ποιες αμυχές θα έγδερνα να γίνουν πληγές που χάσκουν.
Ξέρω την αρχή του τέλους.
Την είχα ήδη οραματιστεί.
Αλλά τώρα δεν είσαι εδώ, είσαι ιδέα και πώς θα σου ρίξω;
Έμαθα να ζω με ιδέες και πώς θα σε εξαφανίσω;
Εκτελεστής που σφίγγει τα δόντια στο καθήκον.
Ή εσένα ή τον πόνο.
Και αποτυγχάνω.
Τα μαλθακά ρούχα ποτίζουν μέσα μου.
Αν εκτελέσω τους φόβους...
Όταν ξεκίνησα να γράφω ηλεκτρονική μουσική και οι συμμαθητές μου στο ωδείο άκουσαν για πρώτη φορά ένα κομμάτι μου, με ρώτησαν ενθουσιασμένοι τι είχα πήρα.
Η ίδια η μουσική είναι το ναρκωτικό μου, τη ρουφάω από τα αυτιά για να συντονίσει καρδιακό χτύπο, αναπνοή και να περάσει ακαριαία εικόνες, σκέψεις και αισθήσεις στα εγκεφαλικά μου κύτταρα,
κυλάει στις φλέβες μου νωπή και φρέσκια από τη σύριγγα των αγαπημένων μου ακουστικών.
Θα γράφω μέχρι να ξεθυμάνει η επήρεια.
Εσύ με ξανακύλησες σε αυτόν τον εθισμό.
Σε έκοψα από τα πάντα και δε μπορώ ούτε αυτό το ψυχεδελικό ντελίριο να μοιραστώ μαζί σου. Θα έμοιαζε πιο φιλοσοφικό.
Ή πιο αστείο, θα γελούσαμε. Ή και τα δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου