Τα φαντάσματα της ζωής μου ξύπνησαν ένα βράδυ.
Με θυμάμαι κάπου στο Ποσείδι,
βαθιά κάτω από τα κύματα,
να βλέπω τις ακτίνες του ήλιου
ζεστές και τόσο κρύες
να με λούζουν,
και εγώ χαμένη στην απεραντοσύνη και το μπλε,
μακριά από φωνές, μακριά από ανθρώπους,
μέσα στο κρύο νερό
και τις κατάλευκες αντανακλάσεις του αέρα,
να θέλω να ανέβω στην επιφάνεια,
να ανασάνω,
και όμως η ψυχή μου να είναι τόσο βαριά,
με κρατάει εκεί,
μέσα στον υγρό και ελεύθερο τάφο μου.
Μια φωνή που σχίζει το πέλαγος στα δύο,
από τη μία η ηρεμία
και η θαλπωρή
και από την άλλη
τα ατίθασα κύματα
άγρια σαν κοφτερές λεπίδες
να σου ορίζουν την ευθεία της ελευθερίας
μέχρι εκεί που βλέπεις το βουνό
και μπροστά σου ρεύματα επικίνδυνα σε παρασύρουν.
Με θυμάμαι κάπου μόνη να περπατάω στο Ποσείδι,
σε ένα συννεφιασμένο μεσημεριανό,
με φωνές και μουσικές πίσω μου
και εγώ να πέφτω μόνη μες στα σύννεφα.
Στα κύματα.
2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου