Το φεγγάρι κοιτάζει.
Τα σύννεφα φεύγουν.
Το αεράκι ξυπνάει το πρόσωπο.
Και τα πεύκα.
Μια κοινωνία κοιμάται.
Τα σκυλιά πετούν γαυγίσματα πάνω μου.
Τα σύννεφα τρομάζουν.
Το φεγγάρι κρύβεται.
Μια κοινωνία για ζώα.
Μπορώ να εγκαταλείψω ό,τι με πληγώνει.
Με ασχημαίνει.
Με τρομάζει.
Με θυμώνει.
Αλλά έμαθα να θεωρώ δικό μου.
Στέκομαι απέναντι από ένα σκυλί που με γαυγίζει από κήπο.
Ποιος θα κάνει πίσω πρώτος;
Μόλις έφυγε.
Βρέξε μου καμιά απόφαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου