Όταν χρειάζομαι κάτι από κάποιον, με μισώ.
Ανοίγει ένας εφιάλτης.
Δε θα υπάρξει κανείς να με ακούσει.
Και αν υπάρξει, θα απογοητευτώ.
Με θυμάμαι παιδί να με μισώ που χρειάζομαι τους γονείς μου για κάτι και ποτέ δε μου το έδιναν.
Άσε που τις περισσότερες φορές με έκαναν να ντραπώ για αυτή την ανάγκη μου.
Έχει μάθει το νευρικό μου σύστημα, όταν χρειάζομαι κάτι, όσο μικρό ή μεγάλο είναι, υλικό ή άυλο, να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία της ντροπής, μίσους και οργής.
Γιατί θυμάται και πιστεύει προκαταβολικά ότι στην καλύτερη περίπτωση θα εισπράξω αδιαφορία, στη χειρότερη χλεύη για μένα.
Μαύρο πέπλο ανάκατο συμπαντικού μίσους και ντροπής.
Έκρυθμο μίγμα για πολλά Big Bangs.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου