Remote

Πουλιά, κατσίκια και το απειροελάχιστο κύμα.
Μυρωδιά λουλουδιών, το πρώτο τζιτζίκι και ο αμυδρός ήχος του αέρα.

Κατά βάση ηρεμία.
Ησυχία.
Το βλέμμα απλώνει στις κίτρινες πλαγιές του βουνού.
Ακούω τη σιωπή και τη φύση.
Απλώνονται στα ανοιξιάτικα κορεσμένα χρώματα και στην αραιότητα.

Μπορώ και είμαι μόνη μου.
Και όσοι συνυπάρχουν με εμένα είναι και αυτοί μόνοι τους.
Τα τετραγωνικά εδάφους, τα κυβικά αέρα μας αντιστοιχούν γενναιόδωρα.
Απλόχερα.

Απλώνω απλότητα απλόχερα.

Τέλη Μαϊου.
Ένα άλλο καλοκαίρι που μυρίζει άνοιξη ξεκίνησε.
Η μέρα μεγάλη, η νύχτα φιλόξενη.
Το Διακόφτι κάπου χαμένο.
Ένα σπίτι εδώ, ένα άλλο εκεί.
Και στη μέση χωματόδρομος, γάτες, γκιώνης, κύματα και μετρημένοι άνθρωποι.

Είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν είναι λίγοι.
Είναι τόσο όμορφο το μέρος, όταν είναι λίγοι οι άνθρωποι.

Στέκομαι ανάμεσα στο φως για τη δόξα και το σκοτάδι για την ελευθερία.

Αυτό είναι τα Κύθηρα.
Αυτό είμαι στα Κύθηρα.
Αυτό είμαι.

ΥΓ: Τα βρήκαμε.