Που η καρδιά σου είναι ανάστατη σαν τη δική μου.
Που τα βράδια ακούς τα πουλιά και αναριγείς πόσο απολαυστική είναι η ζωή.
Που το μυαλό έχει περιέργεια ανερμάτιστη να γνωρίσει τον άλλον και τα άλλα.
Που ακούς τη φωνή ενός οράματος για τη ζωή που ακόμα δε συλλαμβάνεις, αλλά σε συγκινεί.
Που επιλέγεις τη μοναξιά πριν βυθιστείς στην εγγύτητα.
Που είσαι άφοβος και για τα δύο.
Που είσαι άνοιαστος για όσα δε χρειάζεται να νοιάζεσαι.
Και που νοιάζεσαι για όσα είναι ή μπορούν να γίνουν τέχνη.
Που το ταξίδι είναι η παραμονή σου και η φυγή επιστροφή σου.
Θέλω εσένα τον καλλιτέχνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου