Όταν νεότεροι χορεύαμε τις ηλεκτρονικές μας μουσικές,
έρχονταν ξένοι και μας ρωτούσαν: ''Έχετε τίποτα κουμπιά;"
Προσβαλλόμουν εγώ, για τι μας πέρασαν...
Τα κουμπιά που ξέρω πλέον είναι ανθρώπων γύρω μου.
Κρύβονται και φωλιάζουν,
καιροφυλακτούν για την εμφάνισή τους.
Πιο απόλυτα και από techno μουσική (trance ακούγαμε εμείς).
Πιο θορυβώδη και από πέσιμο δίσκου στη φοιτητική τραπεζαρία.
Πιο εξαρτητικά και από τα κουμπιά των party.
Τα παρατηρώ.
Και οι άνθρωποι επανακατατάσσονται μέσα μου,
φήφοι της Eurovision σε άρνηση, -12 points.
Ελεύθερη πτώση εκτίμησης.
Η συμπάθεια ατάραχη.
Νικητής που κερδίζει την απόστασή μου.
Δε λυπάμαι, όμως σοκάρομαι.
Άνθρωποι δέσμιοι σε αυτά.
Αναμνήσεις και αξίες σε διάλυση,
αρχιτεκτονικές προοπτικές.
Επανεκτιμώ τα κουμπιά των φοιτητικών μου χρόνων.
Αυτά που θεωρούσαν ότι παίρνω, όταν χόρευα.
Προσβαλλόμουν...
Μια χαρά ήταν, αθώα.
