Νότια Κρήτη

Δε μπορώ να σταματήσω να κοιτάω τα αστέρια.
Πυκνός ουράνιος θόλος. 
Σιγοτραγουδάω μελωδίες
ευαίσθητου ελληνικού σινεμά.
Δεκαετία 90, τότε μεγάλωνα.
Δεν τα κατάφερα καλά.

Πώς θα αποχωριστώ αυτό το μέρος;
Αυτούς τους ήχους;
Κύματα, κύματα, γαλήνια κύματα.
Σκοτάδι ασταμάτητο.
Δικά μου, ολάριθμα αστέρια.

Νότια Κρήτη, μοιάζουμε.
Άγρια και ρομαντική.
Απροσπέλαστη και εκφοβιστική.
Οικεία και παιδική,
για όσους μπορούν.

Μούχρωμα

Η ώρα που γινόμαστε κάτι άλλο.

Μεταμόρφωσις.

Όνειρα που καιροφυλακτούν. 

Βαθείς καημοί. 

Ενοχικές σκέψεις άλλων ιστοριών. 

Σκοτάδια απύθμενα ψάχνουν φως.

Προέλευση. 

Όλοι φεύγουν αυτή την ώρα. 

Δε βλέπουν τι ανοίγεται.

Δεν έχουν κάτι άλλο να γίνουν. 

Η ώρα του μεγάλου φευγιού. 

Μένω και παρατηρώ. 

Μάτια που λάμπουν προσμονή. 

Επιστροφή. 

Καράβι

Ακούω τους μεταλλικούς ήχους.

Η δόνησή σου με νανουρίζει. 

Το κρεβάτι σου λυτρώνει την ποίησή μου.

Και τη μέση μου. 

Με καλοδέχεσαι στην πολιτεία που κουβαλάς. 

Μας πηγαίνεις κουκίδα στο σκοτάδι.

Σε εμπιστευόμαστε. 

Τεχνητή μήτρα μας χωράς στα σπλάχνα σου.

Και εμείς κοιμόμαστε. 

Την πολυπόθητη επιστροφή.

Αυτό μου χαρίζεις. 

Κουμπιά

Όταν νεότεροι χορεύαμε τις ηλεκτρονικές μας μουσικές,
έρχονταν ξένοι και μας ρωτούσαν: ''Έχετε τίποτα κουμπιά;"
Προσβαλλόμουν εγώ, για τι μας πέρασαν...

Τα κουμπιά που ξέρω πλέον είναι ανθρώπων γύρω μου.
Κρύβονται και φωλιάζουν,
καιροφυλακτούν για την εμφάνισή τους.
Πιο απόλυτα και από techno μουσική (trance ακούγαμε εμείς).
Πιο θορυβώδη και από πέσιμο δίσκου στη φοιτητική τραπεζαρία.
Πιο εξαρτητικά και από τα κουμπιά των party.

Τα παρατηρώ.
Και οι άνθρωποι επανακατατάσσονται μέσα μου,
φήφοι της Eurovision σε άρνηση, -12 points.
Ελεύθερη πτώση εκτίμησης.
Η συμπάθεια ατάραχη.
Νικητής που κερδίζει την απόστασή μου.

Δε λυπάμαι, όμως σοκάρομαι.
Άνθρωποι δέσμιοι σε αυτά.
Αναμνήσεις και αξίες σε διάλυση,
αρχιτεκτονικές προοπτικές.

Επανεκτιμώ τα κουμπιά των φοιτητικών μου χρόνων.
Αυτά που θεωρούσαν ότι παίρνω, όταν χόρευα.
Προσβαλλόμουν...
Μια χαρά ήταν, αθώα.

Καλοκαιρινή βρωμιά

Θέλω να κυλιέμαι στο κρεβάτι μου,
με όλη τη σκόνη,
την αλμύρα
και την άμμο.
Αέρας για μαλλιά,
φύκια για πυτζάμες,
χώμα για μακικιούρ.
Να απλώνω ελευθερία, ανεμελιά και δικούς μου κανόνες στα λευκά σεντόνια.
Να γεμίζω το κρεβάτι με ξένα, βρώμικα στοιχεία.
Παιδιά μετά την παιδική χαρά.
Να ντύνομαι και να ξεντύνομαι,
μόνο όταν θέλω,
φορώντας όση βρωμιά θέλω.
Φαγουρίζει το αλάτι.
Καλοκαιρινή πολυτέλεια.