Tall and expressionless.
He seemed fearless, he wasn't.
Dogmatic and sensitive.
Accommodating as a new home.
Strong and soft.
Felt safe, though sharp.
A chivalrous descendant.
Vast blue around me.
The sky, sea, his figure, eyes.
Did he guess my favourite colour?
In a previous life, I was a Viking.
Έχει γίνει το ησυχαστήριό μου,
διαλογιστικό άντρο ακινησίας και περισυλλογής.
Το μοναστήρι που ήθελα να πάω μικρή,
μακριά από όλους και όλα.
Να ησυχάσω, να σκεφτώ,
να μείνω ακίνητη και να αφουγκραστώ.
Στο παράθυρο εδώ έχω ακουμπήσει τόσες σκέψεις και βλέμματα,
προς τα έξω και μέσα.
Να θρηνήσω.
Όσα δε με άφησα πότε να θρηνήσω.
Για κάθε απώλεια που δεν κατάφερα να αναπληρώσω.
Και για όσες νέες δημιούργησαν τα Βig Βangs μέσα μου.
Όταν χρειάζομαι κάτι από κάποιον, με μισώ.
Ανοίγει ένας εφιάλτης.
Δε θα υπάρξει κανείς να με ακούσει.
Και αν υπάρξει, θα απογοητευτώ.
Με θυμάμαι παιδί να με μισώ που χρειάζομαι τους γονείς μου για κάτι και ποτέ δε μου το έδιναν.
Άσε που τις περισσότερες φορές με έκαναν να ντραπώ για αυτή την ανάγκη μου.
Έχει μάθει το νευρικό μου σύστημα, όταν χρειάζομαι κάτι, όσο μικρό ή μεγάλο είναι, υλικό ή άυλο, να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία της ντροπής, μίσους και οργής.
Γιατί θυμάται και πιστεύει προκαταβολικά ότι στην καλύτερη περίπτωση θα εισπράξω αδιαφορία, στη χειρότερη χλεύη για μένα.
Μαύρο πέπλο ανάκατο συμπαντικού μίσους και ντροπής.
Έκρυθμο μίγμα για πολλά Big Bangs.
