Θέλω το χρόνο μου να αφομοιώσω τις εμπειρίες και να τις μπλέξω με τις σκέψεις μου.
Χρειάζομαι και το μέσα στον κόσμο, αλλά και την απόσταση από αυτόν. Ακόμα και όταν γίνεται έξω ωριαίο πάρτυ πανηγυρισμών με κόρνες και νταούλια σε αυτή την ανατολίτικη πόλη που βλέπω από το παράθυρο, προτιμώ να τα ακούω από ψηλά και να συλλογούμαι.
Ο φόβος της αντικατάστασης με επισκέπτεται συχνά, όταν βρίσκομαι με τον ίδιο κόσμο για ένα συνεχές διάστημα. Με την άφιξή του αλλάζω και κάθε μάχη για αυθορμητισμό είναι χαμένη. Το αντίθετο, μια ελεγκτική ανάγκη έρχεται στο προσκήνιο την οποία παρατηρώ. Όσο πάω κόντρα στο φόβο, τόσο πιο ισχυρή αυτή, όσο του αφήνομαι επανέρχεται ο λαμπερός αυθορμητισμός. Η αλήθεια είναι με κουράζει αυτό το συνημίτονο. Με συγχωρώ. Είναι εντάξει, το αποδέχομαι.
Διάβαζα για την αυθεντικότητα. Κατακτάται, όταν αποδεχόμαστε και τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Της δίνω το προσκήνιο. Φόβος, έλεγχος και ζήλεια. Ζήλεια για τρόπο ζωής που έχουν άλλοι άνθρωποι και εγώ δεν έχω, ακόμα. Πίσω από αυτά, χάνεται η ενσυναίσθηση. Έχω εύκαιρες φυσιογνωμίες μη αυθεντικές, επιφανειακές και φοβισμένες. Τις συγχωρώ και αυτές. Θάρρος λοιπόν στη σκοτεινή πλευρά για αποδοχή.
Η αρχή του αρνητισμού: όταν κάτι με ενοχλεί και με πνίγει να το καταπνίξω. Με συγχωρώ και γι'αυτό.
Συνειδητοποιώ επίσης ότι κάποιες φορές κάποιοι ρόλοι με φοράνε και δεν τους φοράω, χάνοντας την αυθεντικότητά μου. Παράδειγμα, η ανάγκη να είμαι αρεστή και να με θαυμάζουν, με αποτέλεσμα είτε να φαίνομαι είτε να κρύβομαι, ανάλογα με τη σχετική τοποθέτηση.
Άλλος ρόλος: να έχω την ευθύνη των προβλημάτων του άλλου. Πόσο εύκολο είναι, όταν ο δίπλα μου έχει πρόβλημα να επωμιστώ και την αιτία και την αντιμετώπισή του, χωρίς καν να μου ζητηθεί. Οπότε ταράζομαι και γίνομαι αμυντικοεπιθετική, ενώ θα μπορούσα κρατώντας τη σωστή συναισθηματική απόσταση να δείχνω ακόμα και ενσυναίσθηση.
Συγχωρεμένη, ας έχουν το χώρο τους.
Ευγνωμοσύνη για πολλά, ένα, για τον εύκολο ύπνο στο λεωφορείο.
Ξεβόλεμα: αυτοκυριαρχία στην περιέργεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου