Διάφανο μπουκάλι, θυμός και ελπίδα

Ο θυμός είναι η προσοχή που στρέφεται στον άλλον με αρνητικό πρόσημο.

Ο θυμός με θετικό πρόσημο είναι η ελπίδα.

Το τέλος της ελπίδας είναι η αρχή της ελευθερίας.

Θυμός και ελπίδα, μια μάταιη εναλλαγή προσήμων μιας ματιάς που αναμένει από κάποιον άλλον κάτι.

Ποτέ από τον εαυτό.

Θυμάμαι ως παιδί, ένιωθα σα διάφανο μπουκάλι, όταν οι ανάγκες μου ήταν αόρατες. Ένιωθα η ίδια αόρατη, υπήρχα, αλλά ήμουν διάφανο μπουκάλι, όταν χρειαζόταν να με ακούσουν. Και εκεί με έσωζε ο θυμός, γέμιζε το μπουκάλι μήπως και δουν ότι υπάρχει και έχει περιεχόμενο.

Ως ενήλικας, όταν παραβίαζαν τα ίδια όρια, δλδ με αντιμετώπιζαν σα διάφανο μπουκάλι, ο θυμός έδινε περιεχόμενο.

ΥΓ: Πέτυχα ένα σκίτσο σχετικό: ήταν δύο σε κλειστό χώρο και ο ένας "στόλιζε" τον άλλον "είσαι το ένα, το άλλο..." κλπ. και ο άλλος του φώναζε να σταματήσει και να φύγει. Ο πρώτος συνέχιζε το βιολί του, προσθέτοντας και την αγένεια στις ιδιότητες του άλλου, όσο ο δεύτερος εξαγριωνόταν που δε μπορούσε να αποφύγει την προσωπική επίθεση. Γινόταν αντιληπτό ότι ο πρώτος βρισκόταν στο φυσικό χώρο του δεύτερου. Σε κάποια φάση, ο πρώτος ρωτάει έκπληκτος το δεύτερο: "Μα γιατί εξοργίζεσαι; Μήπως έχεις και πρόβλημα θυμού;"