Να τη βγάλω ή όχι;
Κολώνω.
Βγάλ'την.
Και απόλαυσα να ρέω μέσα στον κόσμο, μόνη και μαζί, ταυτόχρονα.
Μου αρέσει να ακούω τις σκέψεις μου και να προλαβαίνω τη ματιά μου, αυτό που βλέπω να το απεικονίσω όπως μάτια και φαντασία το αναδομούν φωτογραφικά.
Πόλη βυζαντινή, με τους πένθιμους ήχους από καμπάνες να ανακλώνται εν τη γενέσει τους, υπερφυσικά.
Καιρός βαρύς σαν τη λειτουργία με σβηστά φώτα.
Μα πού πάει ο σταυρός;
Ο κόσμος γιορτάζει κατανυκτικά.
Πάρκα με αραδιασμένα βυζαντινά μάρμαρα εντός τους αστικού κέντρου.
Πιο πριν επαγγελματική συνεργασία με ενσυναίσθηση και σεβασμό.
Μετά ιταλικός μεζές, κρασί και σπίτι από φτηνά τσιγάρα, δύσκολο να συγκρατήσω τη συγκίνηση.
Τα χελιδόνια ανακλούν και αυτά τα στροβιλίσματά τους στα αστικά συγκροτήματα, ακόμα και τη νύχτα και θυμίζουν τη σηματοδότηση της φοιτητικής άνοιξης. Επιτάφειοι, πορτραίτα, παλιοί γνώριμοι και ουσιαστικά αρχή Μεγάλης Βδομάδας.
Αηδόνια, κοκόρια, γκιώνηδες και σκυλιά, οι ήχοι της επιστροφής.
Ο λάκος πάλι κάνει το θαύμα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου