Χορεύω

όπως κάθε φορά που έρχομαι στο κέντρο μου.
Τα χέρια διαβήτες, χαράζουν κύκλους,
σφαίρες νοητές για ανάσες μου.
Απλωτά, σμιλεύουν χώρο
που δίνω στον εαυτό,
οριστική άφεση
τον ενθουσιασμό που γεννά.
Παιδική χαρά, απλή και ανένοχη.
Κανένα μέλημα, συγχωρητική ροή.
Ανάλαφρο σύννεφο
χορεύει πάνω σε μια γη
χωρίς καθιζήσεις.