Πόσο ταιριάζει

Νόμιζα είχα το τραύμα της εγκατάλειψης.
Αλλά είναι χειρότερα.
Το τραύμα είναι της αντικατάστασης.
Σε εγκαταλείπουν και σε αντικαθιστούν.
Ενώ είσαι εκεί και είσαι μικρούλα.
Και σου λένε ζηλεύεις και φταις.
Και σε αφήνουν μόνη σου σε έναν γολγοθά
να ξεκινά στα 3.5
και στα 38 λες όχι άλλο
σε μια σειρά καταστροφών
πρώτα του εαυτού και ύστερα άλλων.
Και είσαι ήρωας και μόνο που μπόρεσες να νιώσεις αγάπη,
γιατί η αγάπη σε αντικατέστησε.
Και είσαι ήρωας και μόνο που τη διεκδίκησες,
αντί να την αφήσεις στην άκρη,
μετά την αλλοτροίωση που σου έφερε.
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους
όσους η αγάπη τους πρόδωσε μικρούς
και είναι ακόμα εκεί να την αποζητούν.
Το χαμένο παιδί μέσα μου,
θρηνεί και σμιλεύει 35 χρόνια εαυτού,
σας φωνάζει: μπράβο, είστε δυνατοί,
δώσ'τε χώρο στα εντός σας παιδιά,
να λυπηθούν για όσα έχασαν
και να συνεχίσουν ανάλαφρα,
όπως ξεκίνησαν
και όπως θα έπρεπε,
να επιθυμούν την αγάπη.

Το κεφάλι μου πονάει φριχτά,
ακούω Chopin και ακουμπάω τα χέρια μου στο λάπτοπ
να μη χάσω την ισορροπία,
όσο τα μάτια χάνονται σε θολά δάκρυα
και αυτή η μύτη πια...
τρέχει πιο πολύ και από μικρού παιδιού.

Πόσο ταιριάζει.