Ψιλόβροχο

Άλλαξα μόνο τα παπούτσια.
Επέστρεψα από την έξοδό μου και ξαναβγήκα.
Η κοντή φούστα που εμπόδιζε το περπάτημα θύμιζε
το σαββατοβραδινό ντύσιμο.
Ησυχία σαν σε χιονισμένο τοπίο.
Κάποια σκυλιά γάβγιζαν,
ο Τρίλοφος έχει πολλά,
και ξανά δεύτερη φορά, ο αντίλαλος
στον αντίκρυ μαχαλά.
Ησυχία, δέντρα και άναρχη οικοδόμηση
να μοιράζει τόση γνώση για την ανθρώπινη φαντασία,
δημιουργικότητα και μη,
σύμπραξη παλιού με νέο.
Αυτή η χώρα καταδικασμένη,
το παλιό πιο όμορφο απ'το νέο,
η αρχιτεκτονική σε μόνιμη σύρραξη με το τοπίο.
Σε παραγκωνισμένες γωνιές, ερείπια και μπάζα
κουρνιάζει η αρμονία μεταξύ τους,
σα δείγμα αμαρτωλής ανακωχής.
Ο κρύος αέρας άναβε τα μάγουλα
και το ψιλόβροχο βολευόταν στη φαρδιά κουκούλα απ'το παλτό.
Στο δρόμο μου ένα σκυλί περιεργαζόταν μια μυρωδιά,
το κοιτούσα τρομαγμένη,
τρόμαξε και αυτό όταν με είδε.
Χαμένοι στις σκέψεις μας, απομακρυνθήκαμε.