Αγαπημένη μου μην κλαις - Απ'τ' αεροπλάνο

Μόλις μπήκα στο σπίτι μου.
Πλοίο, αεροπλάνο και πάλι αεροπλάνο.
Αθήνα, Σαντορίνη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα.

Και μου ήρθε αυτός ο στίχος.
Αγαπημένη μου μην κλαις...

Για πόσα τραύματα, ποιου τραύματα κλαίω;
Δικά μου, δικά της;
Δικά του; Δικά του;
Όλων.
Η μαμά μου πίσω έκλαιγε.
Πιο πριν έκλαιγα εγώ.
Πιο πριν κάποιος με ξενύχιαζε για να μην κλάψει.
Και πιο πριν κάποιος άλλος με ξενύχιαζε για να μην κλάψει.
Και πιο πριν η ψυχή του ένιωθε ότι τον ξενύχιαζα εγώ.

Πόσα τραύματα.
Αγαπημένοι μου, μην κλαίτε.
Και μη με ξενυχιάζετε.
Αν σας ξενύχιασα, συγνώμη.
Δε μπορώ άλλο τη μοναξιά των τραυμάτων μας
και αυτά τα δάκρυα.

Πότε θα πάψει η αγάπη να πονάει;
Θα ήθελα να είναι εδώ η μαμά μου.
Να σταματήσουμε να κλαίμε.

Μια ακόμα κατρακύλα.
Φτάνει πια.
Θέλω να λυπηθώ.
Όλους μας.
Και να μας πω: φτάνει.
Αξίζουμε όλοι πολύ καλύτερα.
Ένα όριο στην αγριότητα. 
Για να ησυχάσουν οι ψυχές μας.

Αχ, πώς θα σταματήσω να κλαίω;
Αγαπημένη μου, μην κλαις...

Το αφιερώνω στην εν ζωή αγαπημένη μου μητέρα,
που είναι ο πιο ειρηνικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.
Μακάρι να της μοιάσω.