Σαν τον χτύπο ρολογιού, περιμένω να τις ξεφορτωθώ.
Οι δικοί μου μοιάζουν μακρινός παράδεισος.
Η ανάσα μου βαθαίνει και φτάνει στην άβυσσο.
Ακούει φωνές από μυθικά κήτη ενός συμπαντικού βυθού λήθης.
Ηρεμεί και δημιουργεί χρωματιστή έκρηξη λυγμών.
Παίρνω το ατομικό καράβι της μοναξιάς μου και πλέω στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας που μου επέβαλαν για μανδύα.
Θα περάσει.
Μέχρι τότε πρέπει να συνεχίσω να ανασαίνω.
Να βγω στον αέρα.
Πνίγομαι.
Πιάνομαι από την ποίησή μου να ανέβω στην επιφάνεια.
Τα κατάφερα.
Αναδύομαι σε φωτεινή παραλία.
Αναγεννημένη 30φυλλένια,
περήφανη και λαμπερή.
Κοιτάω τη θάλασσα.
Μαντεύω τον βυθό της.
Αμφίβια πια, συμμέτοχος δύο κόσμων.
Διάττουσα διάσχιση.
Φως, σκοτάδι, φως, σκοτάδι..
Αέρας, βυθός, αέρας, βυθός...
Η σημασία του προορισμού σιγεί.
Δίνω χρόνο και χαμόγελο.
Ένα βατραχάκι πλατσουρίζει στο νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου