Δε σε είδα

Γύρισα από τον οφθαλμίατρο.

Τελικά θα βλέπω.

Παρκάρω και βγαίνω, 

με ρουφάει το γιασεμί της γειτονιάς,

πέφτω πάνω στη μυρωδιά του.

Βιαστικά αντίο.

Δε σε είδα.

Βράδιασε και ακόμα

Σαν κύκνοι σε σειρά χορεύουνε τα αεροπλάνα στριφογυρνώντας στις αντανακλάσεις των αεροδιαδρόμων.
Οι φωτισμένες ουρές τους σχίζουν το μούχρωμα της Κοπεγχάγης.
Και εμείς έτοιμοι για απογείωση.

Γιατί θα ήθελα να με πληρώνουν

Ίσως και να μου φαίνεται βάρβαρη η ζωή μου.
Ο επαγγελματικός μου βίος.
Με stress, deadlines, blame games, analysis και άλλες αγγλοσαξωνικές ορολογίες.
Θα ήθελα να με πληρώνουν να σκέφτομαι.
Να φιλοσοφώ τη ζωή, τη μουσική, τη νύχτα,
τα λεπτοφυή συναισθήματα, το φως και το σκοτάδι.
Να γράφω μουσική και ποίηση.
Να φωτογραφίζω τις αρμονίες μου,
να δίνω ήχους στις εικόνες μου.
Να μεταβαίνω σε όλο το φάσμα των αισθήσεων διαλογιζόμενη τον χρόνο.
Να τον έχω φίλο και όχι εχθρό.
Να είμαι αέρας και όχι γη.

Αλλά το ξέρω, θα μου έλειπε ο ορθολογισμός.
Τέτοια είμαι,
τρώγομαι με τα ρούχα μου!

Αναπάντεχα ήρεμος χρόνος

Ο χρόνος που γλυστράει ειρηνικά πάνω στο κορμί μου άυλο νερό.
Ήρεμη αν και άρρωστη.
Χωρίς έγνοιες και άγχη.
Αυτά τα δευτερόλεπτα που δεν κάνω τίποτα.
Κυλάνε και κυλάω και εγώ ανάλαφρη.
Τα κύτταρά μου απλώνονται με χαρά.
Τα πόδια μου μακραίνουν.
Η ανάσα μου πλαταίνει.
Και απ'έξω μου η μουσική που ακούω και αγαπάω.
Η μουσική που γράφω.
Οι συγχορδίες που τρέχω και τρέχουν το μυαλό μου.
Ωραία που κυλάνε τα δευτερόλεπτα και οι σκέψεις μου νωχελικά, αβίαστα.
Η θεραπεία μου είναι ο καναπές, η ζέστη και η μουσική.
Και ένα σαλεπάκι.
The Beloved - Missing you