Πρωινό για δουλειά (Ωδή στο φθινόπωρο)

Ένα στιγμιαίο κελάηδισμα,
το τρέξιμο μιας βιαστικής σαύρας
και ένα συννεφάκι αγκυροβολημένο σε ένα δέντρο.
Το πρωινό μου.

Ανακουφισμένη που πέρασε το καλοκαίρι.

Ο ήλιος άπλωνε αδυσώπητα μια νωχελική ακινησία.
Ανύπαρκτες σκιές σε εξονυχιστική εξέταση.
Βαριά στασιμότητα και ας ήταν ψεύτικη.
Άδεια κίτρινα τοπία με πέτρες σκληρές.

Απαιτούσε υπομονή ο ξεθωριασμένος μεσογειακός ορίζοντας.

Μπορώ πλέον να αναπολώ με απόσταση.
Τα περάσματα που μύριζαν Θερμοπύλες και άφηναν την προδοσία άπραγη.
Τα αδέσποτα βράδια που διαλογίστηκαν την ύπαρξή μου σε μετρημένα δευτερόλεπτα.
Την αγωνία για την αμετακίνητη απροθυμία μου να συγχρωτιστώ την απουσία χρώματος.
Μα πιο τρομαχτικά, τη δική μου αλλότρια επιθυμία να μοιραστώ αξίες copy paste συμπεριφορών.

Copy paste: megali douleia...

Ακούω τον αέρα που ανακατώνει τα δέντρα μπλέκοντας στα φύλλα τους το φως της μοναχικής λάμπας.
Ο άλλοτε ταχείας κυκλοφορίας δρόμος σφυρίζει πίσω μου νωθρά επαρχιακά αυτοκίνητα.
Η γοητεία του φθινόπωρου σε καλοκαιρινό θέρετρο με συναντά και εδώ.

Ανακουφισμένη που υπάρχει φθινόπωρο.

Ο ουρανός είναι πάλι μπλε.
Η ζωή ορμά μπροστά και ας τρέχει για ύπνο.
Μεγάλη κίνηση πριν τη μεγάλη ακινησία του χειμώνα.
Στοιχήματα που κερδίζονται κυκλικά.
Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη.

Φθινόπωρο στα πρωινά για δουλειά.

Πρώτα ήρθε το ξύπνημα.
Τώρα η βροχή.