Μία γκρι μέρα

Τα γαλάζια μάτια της λαμπύριζαν στο δωμάτιο που πλάγια χυνόταν στο μεσημεριανό φως.
Πίσω της ομόχρωμη η θάλασσα έδερνε κύματα τον ουρανό.
Είχε αύρα μελαγχολική,
μάτια χαμογελαστά.
Την κοιτούσα από το πλάι.
Αναρωτιόμουν αν η καμπυλότητα των ματιών της μεγάλωνε για να χωρέσουν όλο το νερό.

Στο τέλος τα στολίσαμε με ένα όμορφο γκρι σκουφί.

Τα οχτάρια μου

Δύο εφαπτόμενοι κύκλοι.
Δύο κύκλοι δίπλα δίπλα.
Αγγίζουν και αγγίζονται.

Τα οχτάρια μου ξαπλώνουν για να κολυμπούν.
Κολυμπούν για να κλείνουν κύκλους.
ΚΥΚΛΥΚΥΚΛΥΚΥΚΛΥΚΥΚΛ...

Κλείνουν τον χώρο.
Κλείνουν τα πρόσωπα.
Κλείνουν τον χρόνο.
Κλείνουν τα μέσα.
Κλείνουν τις υπάρξεις.
Κλείνουν τα γράμματα.
Κλείνουν τα ανοιχτά.
Κλείνουν ανοίγοντας ροή.
Τα οχτάρια μου, κύκλοι, γεννούν κύκλους, κλείνοντας κύκλους.

Κάποιος επινόησε ανέκδοτο και τρία χρόνια μετά του ήρθε πίσω.
Κάποιο γατί πήγε να βρει το φίλο του, το συνάντησε και γύρισε με δάκρυα στα μάτια.
Κάποιος σε κορυφή κοιτούσε τον εαυτό του σε απέναντι κορυφή που τον κοιτούσε.
Κάποια απορροφούσε λαίμαργα μουσικό κομμάτι και τυχαία κάποιος το μοιράστηκε μαζί της.

Send your dreams
Where nobody hides
Give your tears
To the tide
No time
No time
There's no end
There is no goodbye 
Disappear 
With the night 
No time

Δεν υπάρχει χρόνος

Δύο κύκλοι εφάπτονται.
Δύο κύκλοι δίπλα δίπλα.
Αγγίζουν και αγγίζονται.

Δύο ολότητες συμμετρικές.
Ανασαίνουν, σιωπούν και βουτούν.
Στα οχτάρια που κολυμπούν.

Δεν υπάρχει χρόνος

Εδώ και πουθενά.
Ταυτόχρονα και άχρονα.
Αλληλοεπικάλυψη και τίποτα.

Το τίποτα έχει υπόσταση.
Επιμερίζει τα δίπολα.
Ο συμπαντογραφικός καλός, κακός και άσχημος: καλός, κακός και τίποτα.

Άπειροι πειραματισμοί και πειράγματα που, όπως έγραψε φίλος,

βουτούν στην ύπαρξή σου, αδιαφορώντας για την ύπαρξή τους και περιμένοντας την ύπαρξη που τους είπε καλωσήρθατε, χαχαχαχαχαχαχα

Άπειρο.
∞

Χριστούγεννα

Τα ξεθωριασμένα ροζ φώτα του Hondos κοιτάω.
Ξεθωριασμένα αναβοσβήνουν.
Δυο ώρες μετά, ακούω ξεθωριασμένους ήχους.
Μου παίρνει τα χαλασμένα αυτιά η μελαγχολία τους.
Και το βιολί.
You look so sad λέει ο τραγουδιάρης στα μαύρα χτυπώντας country νότες που θυμίζουν κοντινό άνθρωπο σε μακρινό μέρος.
Γιορτή απόψε και νιώθω τη χαρά των συμμετεχόντων.
Και του χρόνου!

Πιο πριν, το μεσημέρι, δραπέτευσα σε κάτι βουνά.
Δεν τα κατάφερα με τις συνέπειες.

Νυχτερινή επιστροφή και πάλι κακό στην πόρτα του σπιτιού μου:
το εκκλησάκι γκρεμισμένο.
Χτες, το γατί πατημένο.
Αυτό που τάιζα φαγητό και με τάιζε αφοσίωση.
Αυτό που δεν του έδωσα όνομα, γιατί ποτέ δεν ήταν δικό μου και ούτε ήθελα να γίνει.
Αυτό που όπως αργά με εμπιστεύτηκε, έτσι σύρθηκε να ξεψυχήσει μπροστά στην καγκελόπορτα.
Ακριβώς μπροστά.
Δεν ήμουν εκεί.
Ούτε το είδα.
Γέλιο θα είχε να το έβρισκα εγώ:
από μακριά χαδιάρικο γατί, από κοντά ζωντανό κουβάρι με σπασμένο κεφάλι.
Μαία γατιών...
Όσο όμορφο όταν ταίριαζε, τόσο ειρωνικό τώρα:
καλώντας τα πέρα από το δρόμο να έρθουν σε μένα, τα καλούσα στα αυτοκίνητα.

Με διαβάζουν οι άνθρωποί μου και ανησυχούν. Πώς είμαι;
Παιδιά, εδώ είναι η νύχτα μου, παίρνω το φακό και την ανασκαλεύω.
Τη βγάζω από το ντουλάπι και σέρνει και τη μέρα, κλοτσώντας ώθηση στο κύκλο του μερόνυχτου.
Πώς άραγε έγιναν φιλικά τα κήτη και οι θάλασσες των ονείρων μου;

Βεζούβιος

Μάγμα.
Προϊστορικό υλικό.
Σαν τις μνήμες.
Καιρός ανάδυσης.
Λάβα.
Καιρός επιστροφής.
Εμείς.
Στα πατρικά σπίτια της Πομπηίας.
Παλιές φιγούρες σκορπούν στάχτες στα όνειρα των φίλων μου.
Θυμωμένο ξημέρωμα στα μαξιλάρια.
Ύπνος που δεν πείθει:
Βεζούβιοι σε πληθυντικό.
Ακριβείς επαναλήψεις, ακριβές απώλειες.
Ύποπτοι, ανυποψίαστοι στον ίδιο τύμβο.
Τι φταίει το βουνό...

Επιτέλους,  Βεζούβιος!
Έλουσα και λούστηκα με τη λάβα του.
Καθαροί πια, περιμέναμε τη λύτρωση.

Τα δάκρυά μου γίνονται θάλασσα

I'm slowly drifting to you
This star is a planet
I culminate
The beauty gets away from you
I'm on my way
I'm on...
I'm on...

M83 - My tears are becoming a sea 

Αργά παρασύρομαι προς εσένα

Χάνω τις ρίζες μου, τις ξαναβρίσκω.

Αυτό το αστέρι είναι πλανήτης

Μπορώ να κατοικήσω.

Κορυφώνομαι

Αγκαλιάζω.

Η ομορφιά φεύγει μακριά σου

Κοιτάζω προς τα έξω.

Είμαι στο δρόμο μου

Αγκαλιάζω το κρύο παράθυρο, κοιτώντας τη νύχτα.
Αγκαλιάζω το σύμπαν, όπως ξαπλώνει στους λόφους μπροστά μου.
Ανοίγω το παράθυρο να με αγκαλιάσει το κρύο, η νύχτα, το σύμπαν...

Είμαι στο δρόμο μου

Είμαι στο δρόμο μου.
Συντελούμαι.

-α-

Ικανή στο μέτρημα, μετρώ ικανότητες.
Περήφανη και αγχωμένη.
Περήφανη και κενή.

Ικανή στην κίνηση, κινώ ικανότητες.
Περήφανη και αγχωμένη.
Περήφανη και κενή.


Ικανή στις ικανότητες, τις ικανοποιώ.
Κυνηγημένη κυνηγός.
Κυκλωμένος κύκλος.
Πόσο αστείο!
Κα, κι, κυ, κιν, κυκ, ικαν, ακιν...
Ο κόρακας τρύπησε μυαλό και χέρια.
Και άφησε μια τρύπ -α-.
-α- περήφανη.
-α- περήφανη και ελεύθερη;

Η βουτιά σου

Η φίλη μου είναι στην Αθήνα, κοντά στον πατέρα της που πέθαινε από καρκίνο.
Πέθαινε.
Σήμερα.

Λυπάμαι. Όχι για τον νεκρό, δεν τον ήξερα.
Νοητικά, μόνο, μπορώ να φανταστώ πώς ένιωθε.
Αν πέθαινα και εγώ από καρκίνο, θα ήξερα.
Το ένστικτο της ζωής με διώχνει μακριά από τη θέση του.
Συναισθηματική απόσταση.
Λογική προσέγγιση.

Λυπάμαι. Για τη ζωντανή, αυτή ξέρω.
Ξέρω πώς νιώθει.
Μοιράζεται τα βιώματά της μαζί μου.
Βουτιά στο θάνατο.
Στον πόνο.
Σε πολλά "αν" για άτυχες στιγμές που βρωμίζουν ενοχές.

Καλή μου, οι νεκροί δεν επιστρέφουν, η ταλαιπώρια κόπασε γι'αυτούς.
Τώρα ανοίγεται η σκοτεινή θάλασσα των ζωντανών.
Βρώμικη για αυτούς που δονούν καλοσύνη και μπερδεύουν την αγάπη με ενοχή.
Μην τα μπλέξεις, σε παρακαλώ!
Θαρραλέα, είδες το θάνατο κατάματα.
Κατάματα δες και τις ενοχές!
Κατασκευαστικό ανθρώπινο κουσούρι, πολιτισμικό προϊόν, μαύρη τρύπα ενέργειας και συναισθημάτων, σημειακή στατικότητα, ακινησία.
Δεν είναι αγάπη οι ενοχές!
Είναι απλά νοητική βρωμιά που εφάπτεται του μεγαλείου της αγάπης σου...
Βούτα στο βυθό που απλώνεται μπροστά σου!
και ξέβρασε τις ενοχές.