Ο χορός των αστραπών

Κάθομαι στο σκοτάδι

για να τις απολαύσω.

Και αυτές χορεύουν πάνω απ'το κεφάλι μου.

Σα φωτοστέφανο.

Κάνω ότι δεν τις κοιτάω και αυτές

αφηνιάζουν, φωτίζουν περισσότερο, σπασμωδικά και αποσπασματικά,

για να τις προσέξω.

Μανιάζουν και βροντούν,

σηκώνουν σιγά σιγά αέρα,

αυτόν που ξεκινά γλυκά,

σαν τα πρώτα φιλιά με ξένο,

και παρασύρει αυξανόμενος

φύλλα, κλαδιά και ρούχα,

διατάζει τις σταγόνες να ακουστούν πιο πολύ,

να πυκνώσουν σαν τάγμα σε επίθεση,

ενώ οι βροντές δίνουν συνεχώς προστάγματα,

μέχρι να σκάσει ο οργασμός.

Είμαι ξυπόλητη και τα πόδια μου κρυώνουν.

Ποιος νοιάζεται; Είναι καλοκαίρι.

Κάποια παιδιά τρέχουν γελώντας.

Ο αέρας, όπως και το πάθος, αποσύρθηκε.

Η βροχή, σαν την αδρεναλίνη, ξεθύμανε.

Μόνο αυτές οι μέγαιρες,

φιδίσιες και απόκοσμες, 

σαν την ακούραστη ηχώ ενός ονόματος,

συνέχισαν το χορό ενώ απομακρύνονταν.

Μαζί και οι βροντές.

Ο γκιώνης, το σκυλί και κάτι ξέμπαρκα πυροτεχνήματα έδιναν τους ήχους τους στους λόφους.

Το χέρι σου κρατάει το δικό μου.

Ακουμπάω τα πόδια μου στα πόδια σου.

Και είναι ωραία.