Πολλοί προσπάθησαν να ξαναείναι μαζί μου, πολλαπλώς.
Κάποιοι με θέλησαν για γάμο και οικογένεια.
Φυσικά και κάποιοι με χώρισαν και εξαφανίστηκαν.
Άλλους τους ερωτεύτηκα, άλλους τους αγάπησα, άλλους και τα δύο, άλλους τίποτα από τα δύο, έναν κακομοίρη τον ήθελα γιατί μου την έδιναν όσα πρέσβευε, κυρίως ο εγωκεντρισμός του και ήθελα απλά να του το χαλάσω όλο αυτό, άλλος πάλι νόμιζε ότι έπαθε το ίδιο με τον προηγούμενο, επειδή γνώριζε το περιστατικό, σε άλλους ήθελα να είμαι ο καλύτερος εαυτός μου, σε άλλους απλά ο εαυτός μου, σε άλλους δε με ένοιαζε να είμαι ο κακός εαυτός μου, με άλλους έβλεπα μέλλον, σε άλλους έβαζα ημερομηνία λήξης.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ο κοινός παρονομαστής ήταν ένας: δεν αποδέχτηκα κανέναν τους, συνειδητά, αλλά κυρίως ασυνείδητα. Και είτε μέσα μου, είτε έξω μου, ήμουν επικριτική. Και διάβαζα ότι αυτό είναι δείγμα συνεξάρτησης. Καθορίζεσαι από τον άλλον, άρα πρέπει να είναι ακριβώς όπως χρειάζεσαι, αλλιώς τρώει άκυρο. Με τον τελευταίο, έκανα προσπάθειες αποδοχής, ακόμα και σε πολύ δύσκολα θέματα, δεν ξέρω κατά πόσο με δυσκόλευε η στάση του ή/και εγώ, αλλά και εκεί σίγουρα δεν αποδέχτηκα αρκετά κομμάτια του.
Παίδες και μάγκες, συγνώμη. Σας έδωσα πάθος, παιδικότητα, ζωντάνια, περιπέτεια, ειλικρίνεια, αγάπη, αλλά όχι αποδοχή, τουλάχιστον όσο ήσαστε σύντροφοί μου.
Αν σας ταλαιπώρησα, κατά κανόνα δεν το ήθελα.
Άντρες, μη με ερωτευτείτε, ακόμα, δε θα σας ερωτευτώ, ακόμα, θα γίνω ο άντρας της ζωής μου για κάποιο διάστημα να μου δώσω όλα όσα απαιτητικά χρειάζομαι, μέχρι ο επόμενος άντρας να μην αντιμετωπίσει προσδοκίες, αναμονές, συνεξαρτήσεις και μη αποδοχές.
ΥΓ: υπάρχετε και εσείς που με ταλαιπωρήσατε, θέλω να πιστεύω χωρίς πρόθεση, με εξαίρεση έναν χειραγωγάκο. Πέρασαν χρόνια και η μνήμη μου ίσα που τον ανέσυρε τώρα στο τέλος της ανάρτησης. Και από εσάς έμαθα, ίσως και τα πιο πολλά.
Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου