Για όλο τον πόνο.
Όπως η Dalida με την Iolanda,
έτσι και η 30 με την Υ,
η μικρή στοιχειώνει τη μεγάλη.
Το δεύτερο δίπολο σιγά σιγά γεμίζει με αγάπη,
αλλά υπάρχει πολύς πόνος.
Πόνος που ξεσπάει στις τέχνες.
Λύνεται με δάκρυα.
Ευγνωμοσύνη για τις τέχνες.
Διαυγείς συνειδητοποιήσεις που κόβουν σα χειρουργικό μαχαίρι.
Η συμπεριφορά ενός πατέρα.
Μεγάλη αγάπη, αλλά και μεγάλη ασφυξία.
Η ανυπαρξία χώρου να ακουστούν οι ανάγκες, ή τώρα να τεθούν όρια.
Η έλξη και η πλατωνική δέσμευση με τον προηγούμενο σύντροφο, πόσο πιο όμοιος με αυτόν τον πατέρα...
Ευγνωμοσύνη για το κάρμα που δείχνει ξεκάθαρα τις ιστορικές πληγές για γιατρειά.
Να γίνει ό,τι έπρεπε τότε.
Μια Υ που έμαθε από παιδί ότι φταίει για το αν οι άλλοι δεν της φέρονται σωστά.
Ότι δεν τα κατάφερε να το αξίζει, ανεπαρκής, αποτυχημένη.
Και έμαθε να παραλύει ή να πολεμάει.
Μια τρύπα στο στομάχι από το παρόν και το παρελθόν που πονάει.
Bang, bang, he shot me down.
Ευγνωμοσύνη για αυτόν τον πόνο που δείχνει τι χρειάζεται να ιαθεί.
Je suis malade.
Pour ne pas vivre seul.
Μοναξιά της Υ.
Αλλά δε μένει μόνη.
Η 30 θέλει να την αγαπήσει, όπως έπρεπε και άξιζε να αγαπηθεί.
Αλλά ακόμα ένα κομμάτι της, πεισματάρικο παιδί Υ, θέλει μια δικαίωση, μια αναγνώριση, ότι δεν το άξιζε.
"Υ μου, δε θα την έχεις. Θα σου την δώσω όμως εγώ. Πάμε για ύπνο ήρεμες. Θα τα βρούμε. Μακάρι να τα έβρισκαν και η Dalida με την Iolanda."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου