Ερμιονίδα

Κοιμούνται όλοι.

Ήρθα εδώ για εξαγνισμό.

Και βρίσκω κάτι μεγαλύτερο.

Η ζωή ξέρει τι και πότε.

Θαρρείς και καραδοκεί.

Στιγμές από ταινία.

Αγκαλιές και δάκρυα με μάτια που σε βλέπουν.

Η συγχώρεση προχωρά σαν πεζοπορία σε σιωπή.

Τα όρια καθαρίζουν σα φύλλα ελιάς σε βροχή.

Με συγχωρώ που σε πλήγωνα.

Σε συγχωρώ που πληγώνεις τα τραύματα που σου έδειξα.

Εσύ με συγχωρείς; Βλέπεις το μεγαλείο να σου ζητήσω συγνώμη; Με συγχώρεσε ένας στοργικός συνάνθρωπος αντ'εσού.

Προχωράω ανθρώπινα.

Να απολογούμαι, να ζηλεύω, να θυμώνω μοιάζουν ξεραμένες πατημασιές σε λάσπες πίσω απο τα βήματα.

Θαρραλέοι άνθρωποι, με τραύματα σε ταυτότητα γραμμένα,

το μοίρασμά τους είναι το ξένο χέρι

που σε σφίγγει με κατανόηση διαπεραστική.

Σύμμαχοι που βοηθιούνται να ξανασηκωθούν.

Αυτό ήθελα από εσένα.

Δεν πειράζει.

Χτίζω οικοδομές και τρίγωνα...

Μέλημα η ψυχή και ό,τι την κάνει πιο ανάλαφρη.

Ευχαριστώ.