Με την Ουκρανία

Είναι κάποιες στιγμές που με καταπίνουν.
Ματαίωση.
Το μέσα μου δεν έχει έρεισμα.
Το έξω μου βλέπει καταστροφές.
Ψάχνω το κίνητρο.
Θέλω απλά να κοιμηθώ.
Έπεσα.
Και δεν είμαι η μόνη.
Η ιδέα της εθνικής μοναξιάς με καταβάλλει.
Τη νιώθω, γίνεται δική μου,
περνάει από τις ρωγμές μου,
γίνεται δική μου, ατομική.
Αν δε μπορώ να βοηθήσω,
τι κάνω;
Η ενσυναίσθηση με εξαντλεί.
Και εσύ μου λείπεις πιο πολύ.
Νιώθω ευάλωτη.
Θα κλείσω, να μην ακούω, να μη διαβάζω.
Μέχρι οι στιγμές να γίνουν πιο ανάλαφρες.