Για τον πολιτισμό που είδα.
Για τη χαρά να τον μοιραστώ.
Για το φιλόξενο κρεβάτι μου.
Πήγαινα στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν τι έγραψα. Και θυμήθηκα μια από παλιά παγιωμένη συνήθεια, κάθε μέρα μόλις ξυπνούσα, σκάναρα τη μνήμη μου για να εντοπίσω γρήγορα το τρέχον αρνητικό γεγονός που μου προκαλούσε ταραχή και αγωνία. Τις σπάνιες φορές που δεν το έβρισκα, ένιωθα ξάφνιασμα και ανακούφιση.
Πόση ευγνωμοσύνη για το πόσο μακρινό και ξένο μου είναι αυτό.
Πόση ευγνωμοσύνη για τη γαλήνη της ψυχής που αρχίζει και φωλιάζει μέσα μου τον τελευταίο καιρό.
Ευγνωμοσύνη επίσης και για το ότι μπορώ να φροντίζω τις συνθήκες, ώστε να διασφαλίζω την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό που θέλω να έχω στη ζωή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου